Archiwa tagu: solidarnościowa demokracja

W części czwartej omawiam dorobek uchwałodawczy I KZD, szczególnie uwzględniając tylko niektóre uchwały, zwłaszcza Posłanie do ludzi pracy Europy Wschodniej.

Pierwszy Krajowy Zjazd Delegatów jako Sejm Niepodległej Rzeczypospolitej nie posiadał pełnej suwerenności na terytorium państwa, dlatego jego uchwały mogły w pełni obowiązywać tylko członków Solidarności. A jednak przestrzegałbym przed niedocenianiem wagi uchwał podjętych na Zjeździe. Znajdował się on bowiem pod baczną obserwacją zarówno przeciwnika, jak i mniej lub bardziej życzliwych lub nieżyczliwych oczu i uszu ze świata zachodniego. Każda powzięta uchwała musiała wywołać jakąś reakcję, gdyż samo istnienie Solidarności podważało jałtański podział świata na sfery wpływów, zaburzało ład międzynarodowy, drastycznie obniżało autorytet Związku Sowieckiego. Deklaracje zjazdowe miały więc dużą siłę; w dużej mierze tworzyły lub zapowiadały rzeczywistość.

Przez cały czas trwania zjazdu mniej lub bardziej widoczna była debata programowa, która w rozumieniu delegatów miała mieć charakter absolutnie wolny. Gdy Stanisław Huskowski 5 września proponował aby drugi dzień Zjazdu rozpocząć od wyboru komisji programowej, zaprotestował przeciw temu Stanisław Krukowski, stwierdzając, że „wstępna dyskusja programowa pozwoli nam ustalić, wyrobić sobie zdanie o najlepszych kandydatach do Komisji Programowej” i wniosek ten nie przeszedł¹. Debata programowa zaczęła się nazajutrz. Wyznaczeni reprezentanci regionów początkowo mieli prawo przemawiać pięć minut², ale po protestach okazało się, że regulamin przewiduje nieograniczony czas wypowiedzi. Prowadzący Syryjczyk przyznał się do błędu i zaproponował 10-minutowy czas wypowiedzi, ale wniosek ten został obalony w głosowaniu, więc czas wypowiedzi był nieskrępowany. Jak wspominałem, stosowano też zwyczaj „kiwania mandatami” przeciwko przemówieniom zbyt rozwlekłym³. Mimo, że poprzedniego dnia większość delegatów opowiadała się przeciwko wyborom komisji programowej, wyborów tych 6 września dokonano, en bloc (zgodnie) akceptując cały skład komisji⁴. Ponieważ do głosu zgłosiło się 11 regionów i 31 delegatów występujących we własnym imieniu, wnioskowano o złożenie wszystkich wystąpień do protokołu i przejście do następnego punktu porządku obrad, ale nie został on przyjęty: delegaci oczekiwali wolnej debaty⁵.

W debacie dominowały poglądy demokratyczne, oparte niekiedy nawet o prawo naturalne. Anatol Konsik stwierdził na przykład, że „dopóki Sejm nie uzyska pełni autorytetu, dopóty i prawo nie będzie należycie przestrzegane. Przepisy prawa cieszą się wówczas poszanowaniem, gdy pozostają w zgodzie ze społecznym poczuciem sprawiedliwości oraz z normami moralnymi przyjętymi przez społeczeństwo”. Mówca ten postulował, aby ordynacja wyborcza umożliwiała odwoływanie posłów i radnych, którzy utracili społeczne zaufanie. Wręcz stwierdził, że „dotychczasowy system edukacji narodowej (…) propagował obce polskiej tradycji i psychice narodowej wzorce osobowe”⁶. W wystąpieniu Jerzego Krukowskiego odnajdujemy wyraźną niechęć do partyjności. Związek nie powinien był wspierać jakichkolwiek projektów społecznych w fazie ich lansowania, lecz dopiero wtedy, gdy uzyskają silne poparcie społeczne. Widzimy tu więc niechęć do mniejszościowej inicjatywy ustawodawczej, dążenie do tego, aby najlepsze projekty wyłaniały się spontanicznie. „Związek nie może (…) dopuścić do tego, by autentyczna wymiana myśli i działania szeregowych członków związku i działaczy mogła zostać wykorzystana do walk frakcyjnych” – stwierdził Krukowski – „Dopuszczenie do dominacji tarć i walk na gruncie orientacji ściśle politycznych jest podstawowym zagrożeniem jedności związku”⁷.

Mimo, że debatę programową przerwano na rzecz debaty statutowej, sprawy programowe były uparcie przepychane. Po odbyciu części wyczerpującej debaty statutowej 7 września, przedstawiono nagle dwa projekty uchwały w sprawie samorządu pracowniczego (miał on być drogą do przejęcia przez Solidarność kontroli nad gospodarką). Dyskusję nad projektami toczono również po przerwie, ale wobec niedostarczenia delegatom tekstu projektów w formie pisemnej, mimo wniosków o czytanie projektów i natychmiastowe głosowanie, większością głosów postanowiono sprawą zająć się nazajutrz⁸. Tegoż dnia także powołano osobny zespół programowy „Związek a środki masowej komunikacji”. Otwarto spontaniczną dyskusję w sprawie zespołów problemowych komisji programowej⁹. Tegoż dnia Jerzy Milewski – sekretarz komisji programowej – przedstawił proponowany tryb pracy komisji programowej. Była ona podzielona na zespoły robocze. Ich prace miały być jednak poprzedzone „pewną ogólną dyskusją programową, bo także wpływają wnioski, że nie można się rozchodzić na zespoły robocze, dopóki najważniejsze sprawy na tej sali nie zostały powiedziane”¹⁰ (nieufność wobec ciał przedstawicielskich!). Tegoż dnia Karol Modzelewski i mieczysław Gil upomnieli się o uchwalenie uchwały w sprawie powołania samorządu pracowniczego. Dyskusja nad tekstem dotyczyła przede wszystkim problemu, czy wzywać „sejm” PRL do ogłoszenia referendum w tej sprawie, czy też przeprowadzić to referendum niejako społecznie, siłami Związku. Modzelewski forsował postulat referendum ogłoszonego przez sejm PRL, oczywiście zakładając, że sejm PRL tego referendum nie ogłosi. Ale postulat referendum również może uniemożliwić uchwalenie przez sejm niekorzystnej ustawy o samorządzie pracowniczym. Zjazd Krajowy podjął uchwałę w tej sprawie¹¹. Otwarto dyskusję w sprawie przygotowania wstępnych tez programowych. Buzek proponował, by zobowiązano komisję programową do przedstawienia przed zakończeniem pierwszej tury wstępnej wersji tez programowych, ale delegaci Dolnego Śląska zamiast tego forsowali swój projekt wspomnianej uchwały w sprawie nadrzędnych i doraźnych celów Związku, co wywoływało liczne kontrowersje, gdyż w uchwale tej sformułowano postulaty, których Solidarność nie była w stanie spełnić (m. in. zagwarantowanie ludności dostaw węgla¹²). Uchwalono uchwałę w sprawie samorządu pracowniczego¹³.

Posłanie do ludzi pracy Europy Wschodniej. Tadeusz Matuszyk przedstawił projekty dwóch „posłań” zjazdu: pierwsze było adresowane do „narodów, parlamentów i rządów świata”, a drugie do „ludzi pracy Europy Wschodniej”. Tekst już w trakcie pierwszego czytania wywołał euforię. Delegatom szczególnie podobało się zaadresowanie posłania nie tylko do państw Układu Warszawskiego, ale również do „narodów Związku Radzieckiego”. Okrzyki poparcia wywołało również stwierdzenie „popieramy tych z was, którzy zdecydowali się wejść na trudną drogę walki o wolny ruch związkowy. Wierzymy, że już niedługo wasi i nasi przedstawiciele będą mogli się spotkać celem wymiany związkowych doświadczeń”. Matuszyk zaproponował, żeby wobec powszechnego aplauzu natychmiast en bloc przyjąć oba posłania. Gdy przestraszony Jerzy Buzek stwierdził, że „trzeba by było jednak może jeszcze raz odczytać i ewentualnie sprostować pewne rzeczy” oraz że „obiad czeka”, rozległy się okrzyki „teraz, teraz”. Buzek stwierdził, że są już chętni do udziału w dyskusji nad posłaniem i wywarł nacisk na Matuszyka, aby ten wycofał wniosek o natychmiastowe głosowanie¹⁴. Odczytano i przegłosowano uchwałę w sprawie szkolnictwa wyższego oraz pracowników cywilnych MON i MSW. Następnie Jan Waszkiewicz oświadczył: „Mam zastrzeżenie co do pracy prezydium (…). Nie przyjechaliśmy tu po to, żeby być terroryzowani godzinami posiłków. Rytm pracy zjazdu powinna regulować merytoryczna treść podejmowanych decyzji, a nie to, czy czeka na nas obiad, kolacja, czy śniadanie. Bądźmy poważni”. Andrzej Gwiazda: „Były czytane dwa teksty uchwał. Jeden spotkał się z aplauzem i proponuje, żeby nie przedłużać sprawy i natychmiast go przegłosować, bo tutaj dyskusji nie będzie [oklaski]. Natomiast pierwszy dyskusyjny tekst można odłożyć”. Władysław Szybowicz: „Czy wy, ludzie, nie macie litości nad tymi paniami, które obsługują stołówki? Przecież te kobiety pracują od rana do nocy i wasze takie rzeczy. My jesteśmy związkowcami imamy dbać o dobro związkowców i to też są związkowcy, którzy nas wybierali”. Nieznana delegatka poprosiła, aby ujawnić autorów projektu posłania¹⁵, ale Tadeusz Matuszyk stwierdził, że pod projektem podpisało się wiele osób. Inny delegat ni z tego ni z owego proponował, aby w zakładach pracy Trójmiasta urządzić jakieś masówki i poinformować robotników o pracach Zjazdu. Wreszcie jeden z delegatów zirytowany przeciąganiem sprawy głosowania, zażądał przerwania dyskusji na „boczne tematy” i przejścia natychmiast do głosowania tekstu drugiego posłania. Bogdan Ciszak w imieniu regionu wielkopolskiego zażądał natychmiastowego głosowania. Nieznany delegat sugerował, że w projekcie są „pewne słowa, które należałoby nieco zmodyfikować”. Rulewski napiętnował krasomówstwo i grafomanię. W związku z licznymi wnioskami formalnymi o przegłosowanie tekstu posłania, przegłosowano najpierw wolę natychmiastowego głosowania, a następnie zdecydowaną większością głosów uchwalono Posłanie do ludzi pracy Europy Wschodniej¹⁶.

Posłanie to było bez wątpienia najważniejszym dokumentem programowym „Solidarności”, dlatego konieczny jest komentarz do okoliczności jego uchwalenia. Po pierwsze złożono je niespodziewanie. Być może w związku z oczekiwanym obiadem na sali była niższa frekwencja, a ponadto na pewno w tym dniu listy obecności podpisało 760 delegatów na 896 wybranych¹⁷. Jeśli wybór pory przedobiadowej był świadomym zamierzeniem taktycznym, to należy się o nim wyrazić z uznaniem; być może wyeliminowano w ten sposób groźbę jakiejś poważniejszej obstrukcji parlamentarnej. Próby stawienia oporu przez przeciwników uchwały wykazały ich bezsilność. Zastrzeżenia zgłaszane wobec tekstu Posłania wydają się co najmniej dziwne: delegat, który bierze w obronę kucharki, delegatka, która żąda ujawnienia autorów projektu, inny delegat, który obszernie omawia niezwiązany ze sprawą projekt masówek, jeszcze inny, który chce majstrować w tekście – na oko widać, że coś tu nie gra, ale wysuwanie daleko idących wniosków mogłoby być gołosłowne. Jedno jest pewne – Posłanie było otwartym wyzwaniem wobec Moskwy. Co więcej, trzeba zaznaczyć, że mieściło się ono w odwiecznej strategii Pierwszej Rzeczypospolitej w stosunku do Caratu, polegającej na intensywnej propagandzie Złotej Wolności wśród carskich poddanych (szczególnie w czasach Zygmunta III Wazy). Propaganda ta miała na celu przede wszystkim podminować sytuację w państwie moskiewskim i doprowadzić do buntu; z punktu widzenia moskiewskiej stolicy było to swego rodzaju „nie wprost” wypowiedzenie wojny, działanie „nie fair”¹⁸. Posłanie dotarło do wiadomości tych, którzy pod butem sowieckim z zainteresowaniem obserwowali wydarzenia w Polsce. Można więc powiedzieć, że Posłanie było – obok polityki Reagana i Papieża – jedną z zapowiedzi rozpadu Związku Sowieckiego. Nikt inny oprócz Polaków nie mógł takiego posłania wystosować, gdyż nie mieściło się ono w kanonach zimnowojennej dyplomacji, opartej przede wszystkim na przestrzeganiu stref wpływów. Polacy poszli w poprzek wszelkim zasadom¹⁹.

Tegoż dnia uchwalono też List do Polonii całego świata i kilka pomniejszych uchwał. Powrócono też do właściwej debaty programowej; trzy regiony przedstawiły swoje propozycje. Następnie znów uchwalono kilka pomniejszych uchwał, przy czym przekazano do dalszych prac uchwałę o przywróceniu święta 3 maja²⁰. W dalszej części debaty programowej Patrycjusz Kosmowski utożsamił ludzi pracy z całym społeczeństwem. Jacek Kossak wzywał do reformy gospodarczej, Zbigniew Karwowski przekazał od wyborców pragnienie, aby zjazd miał charakter narodowy, a nie tylko związkowy. Wzywał do opracowania programu biologicznej ochrony narodu. Antoni Lenkiewicz wzywał, aby wszelkimi siłami Związek wspierał indywidualną działalność gospodarczą²¹. Inne wystąpienia omawiały gąszcz spraw z wielu dziedzin życia. Wreszcie powrócono do projektu uchwały dolnośląskiej w sprawie nadrzędnych i doraźnych celów związku. Waldemar Wesołowski uznał, że „Ten program różni się od programu leninowskiego tym, że Lenin zapomniał o węglu, a Region Dolnośląski nie”²². W rezultacie uchwała powędrowała do dalszej redakcji, a komisja wnioskowa zorganizowała grupę redakcyjną. Uchwalono list do Polonii całego świata oraz przyjęto uchwałę o wydawaniu przez Solidarność zeszytów historycznych. Powrócono do debaty programowej i wysłuchano wystąpień. Do ciekawszych należą dwa: Grzegorza Pałki i Eligiusza Naszkowskiego. Pałka chyba jako pierwszy na Zjeździe poprosił delegatów, aby „bardzo szczegółowo przeanalizować nasze szanse w ewentualnym konflikcie, którego potencjalną stroną jest Związek Radziecki”. Proponował, aby pomyśleć o działaniach, które mogłyby zmienić układ sił na korzyść Polski i zwiększyć „nasze szanse”. Ostrzegł delegatów: „możemy nieświadomie zdradzić społeczeństwo poprzez jałowość naszych działań”²³. Z kolei Eligiusz Naszkowski wystąpił z niezwykle starannie przygotowanym wystąpieniem podsumowującym dotychczasowe wystąpienia przedstawicieli regionów, które najwyraźniej skrupulatnie notował. Korzystał tu z okazji do konkludowania innych dyskutantów, jako że występował ostatni. Własnych poglądów nie wyraził prawie wcale. W pewnym momencie stwierdził: „Postulujemy dalej, ażeby stworzyć coś na kształt zamkniętego systemu telewizyjnego dla Solidarności. A więc budowa własnego studia, co nie oznacza jeszcze stacji radiowo-telewizyjnych, i tu chciałbym pocieszyć tych panów, którzy są w pracy obecnie, a nie, jak my, na zjeździe”²⁴.

10 września kontynuowano sprawy programowe, ale dopiero po zakończeniu emocjonujących rozstrzygnięć statutowych²⁵. Odczytano projekt uchwały dotyczącej samorządu terytorialnego i znów powrócono do debaty statutowej²⁶. Dolny Śląsk w ostatniej chwili wymusił uchwalenie swojej uchwały którą ironicznie nazywam „uchwałą o dostawach węgla dla ludności”.

Czas wolny (otium) poświęcony nie na grillowanie czy oglądanie meczu, lecz na przymusowe uczestnictwo we wspólnocie – oto źródło demokracji, czyli ustroju Złotej Wolności. W epoce masowej takim otium był strajk. Ze względu na okupację sowiecką strajk pomieścił w sobie wszystko to, na co nie było miejsca w komunistycznym reżimie.

W dawnej Polsce Duch Święty patronował zgodzie. Słynne słowa Jana Pawła II „Niech zstąpi Duch Twój” zostały potraktowane jako praktyczna wskazówka ustrojowa. Działacze Solidarności wyznawali zasadę zgody, unikali partyjności, maskowali podziały, nie ujawniali istotnych słabości Związku, w tym przede wszystkim agentury w kierownictwie Związku. Podczas strajkowego otium Polacy nauczyli się być demosem i spontanicznie wytworzyli instytucje demokracji, będące swoistą, zmodernizowaną wersją instytucji staropolskich, ze wszelkimi różnicami, wynikającymi zarówno z upływu czasu, jak i okoliczności. Nazywam je instytucjami „metasarmackimi”. Najważniejszą z tych instytucji był Pierwszy Krajowy Zjazd Delegatów, będący unowocześnioną wersją dawnej izby poselskiej w Sejmie I RP z czasów przed pierwszym liberum veto (1652).

Ponieważ „Solidarność” tworzyły regiony, delegaci na Zjazd – podobnie jak w czasach staropolskich – siedzieli na sali obrad według przynależności regionalnej. Szczególna ustrojowa pozycja regionów była widomą poręką, że choć decyzje należą do większości, prawa mniejszości będą respektowane. Dawało to działaczom niesamowity napęd motywacyjny; wyrywało prowincjonalnych liderów ze stanu bierności i apatii. Każdy miał prawo wierzyć, że ma wpływ i bierze udział w sprawach państwa. Podobny napęd motywacyjny dawała swym obywatelom Pierwsza Rzeczpospolita, tyle że grono obywateli ograniczone było tylko do szlachty.

Dzięki specyficznym zasadom ordynacji wyborczej, delegaci dysponowali wysokim mandatem społecznego zaufania. Wybory poddane były kontroli społecznej, bo odbywały się w obecności wyborców. Teoretycznie delegaci wyposażeni byli też w instrukcje wyborcze. Reprezentowali mniej więcej takie same liczebnie grupy wyborców, co w epoce mas wzmacniało poczucie równości między delegatami. Poczucie równości występowało też w staropolskiej izbie poselskiej, ale przede wszystkim z powodu zakorzenionego poczucia przynależności do wspólnoty równych, nie zaś z przyczyn ilościowych.

Z drugiej strony niektóre delegacje regionalne dysponowały większym autorytetem, który wynikał z ich aktywności i liczebności, co znowu przywodzi na myśl autorytet „górnych województw” w czasach staropolskich – tyle że wynikał on z tradycji.

Zmiany w statucie wymagały zgody części zarządów regionalnych. Niektórzy delegaci – jak Marek Janas czy Patrycjusz Kosmowski – zdawali sobie sprawę, że związek działa według reguł podobnych do reguł obowiązujących w czasach staropolskich. To Janasowi Zjazd zawdzięcza zgodne wybranie prezydium Zjazdu, co stanowiło precedens, który utrzymał się w następnych dniach obrad. Zjazd – podobnie jak izba poselska I RP – kierował się zasadą zgody, rozumianej jako decyzje większości przy taktownym poszanowaniu praw mniejszości w drodze wolnej debaty, głosowań wstępnych i uważnym wysłuchiwaniu protestów podczas konkluzji zjazdowej. Zgodnie wybierano wszystkie ciała kolegialne (komisje), co tworzyło atmosferę wzajemnego zaufania i gry fair play. Także dzięki Janasowi przytłaczająca większość głosowań odbywała się według oceny wzrokowej. Początkowo też z wielką niechęcią odnoszono się do konieczności liczenia głosów; nie z powodu lenistwa, ale chcąc uniknąć ujawnienia podziałów i rozpoczęcia kampanii wyborczej. Głosowano jawnie. Jeśli liczono głosy, to podawano tylko liczbę głosów za, aby nie upokarzać mniejszości.

Ze względu na liczebność zgromadzenia, zgodnie wybrano kolegialnego „marszałka” obrad, czyli prezydium, które wyłoniło dwóch kandydatów na przewodniczącego Zjazdu, z których jeden został przewodniczącym, a drugiego automatycznie uznano za zastępcę. Aby usprawnić obrady, wprowadzono rotacyjne trójki prowadzące. Różni to znacznie procedurę zjazdową od procedury staropolskiej, ale sądzimy, że w znaczącym stopniu wzmacnia zasadę zgody. Są to kolejne instytucje o metasarmackim charakterze.

Uchwalony na Zjeździe regulamin obrad był w niektórych istotnych elementach swego rodzaju „kodyfikacją” zwyczajów metasarmackich. To delegaci zachowali prawo ostatecznej decyzji czy utrzymać przy głosie mówcę czy odebrać mu głos; tylko w sprawach niebudzących wątpliwości prowadzący miał prawo odbierania głosu. Starano się ograniczać wnioski formalne, ale w praktyce nie było to możliwe, gdyż delegaci wymuszali ich publiczne ogłaszanie przez prezydium i poddawanie pod głosowanie. Raz podjętą uchwałę można było w każdej chwili zmienić. Niemal każdy wniosek przed głosowaniem poddawano dyskusji. Poddawano pod głosowanie nie tylko wnioski, ale i sam sens głosowania. Pewien zachodnioniemiecki dziennikarz stwierdził, że „lekcją demokratyczną dla całego bloku wschodniego jest zjazd Solidarności, cały jego przebieg i stosowana procedura”¹. Można powiedzieć, że jest to lekcja także dla całego zachodniego świata i powód do refleksji: czy naprawdę sądzicie, że wasze ustroje można nazwać demokracjami?

Porządek obrad był kompromisem między XX-wiecznym proceduralizmem, a staropolską zasadą wolnej debaty, przy czym duch wolnej debaty na każdym kroku przełamywał zasady proceduralne, co jest kolejnym potwierdzeniem istnienia na Zjeździe ustroju metasarmackiego. Do porządku obrad podchodzono bardzo elastycznie, choć nie aż tak elastycznie, jak w czasach staropolskich. Podobnie jak w czasach staropolskich, bardzo wiele zależało od sympatii politycznych prowadzącego i stylu prowadzenia obrad; inny styl miał Stanisław Kocjan, inny Lesław Buczkowski czy Antoni Fijałkowski, a zupełnie inny Jerzy Buzek czy Tadeusz Syryjczyk. Delegaci o tym wiedzieli i wykorzystywali do forsowania własnych projektów. Szczególne konflikty wywoływał Tadeusz Syryjczyk, którego styl prowadzenia obrad odczuwano jako tyranizowanie Zjazdu.

Wobec kurczących się możliwości finansowych i organizacyjnych, atmosfera ostatnich dwóch dni żywo przypominała atmosferę staropolskich konkluzji sejmowych. Większość delegatów dążyła do „utarcia” ostatecznego tekstu uchwał i zamknięcia I tury. Panujące zamieszanie, poprawianie błędów w uchwałach, zgłaszanie i uwzględnianie nagłych protestów o ile poparte były racjonalną argumentacją, rozpaczliwe tamowanie obrad za pomocą kruczków proceduralnych, „wrzucanie” projektów uchwał w ostatniej chwili oraz obalanie tekstów zdawałoby się kompromisowych i przywracanie wersji pierwotnych – to typowe zjawiska staropolskiej konkluzji sejmowej przed rokiem 1652, występujące również na I KZD w roku 1981. Na konkluzji wszystko mogło się zdarzyć i każda zła ustawa mogła zostać powstrzymana, a poprzednio odrzucona – znów przywrócona². Obalenie przewodniczącego Syryjczyka, a w gruncie rzeczy obrażenie się na komisję statutową i całą salę plenarną przywodzi zresztą na myśl dobrowolną dymisję marszałka poselskiego. Zwyczaj ten upowszechnił się z końcem panowania Władysława IV; gdy marszałek nie mógł opanować burzliwych obrad, demonstracyjnie rzucał laską o ziemię, oświadczał, że nie ponosi odpowiedzialności za niezgodę i ruszał w stronę drzwi (najczęściej zresztą powstrzymywany przez większość obecnych)³.

Instytucja głosowań wstępnych stosowana na I KZD w celu uświadomienia mniejszości, że powinna się liczyć z głosem większości wynikała z poszanowania zasady zgody. Rytuał głosowań wstępnych znany był w izbie poselskiej w sytuacjach konfliktowych. Nie zawsze jednak przynosił efekty, zwłaszcza gdy głosowanie dotyczyło spraw personalnych. Podobne zjawisko obserwujemy podczas obrad I KZD.

Zmiany statutu wprowadzone przez Zjazd nadały przewodniczącemu Związku wyjątkowo silny mandat społecznego zaufania. Zabezpieczeniem przed dyktaturą miała być obecność w prezydium KK przewodniczących zarządów regionalnych. Sama KK miała się składać z prezydium i członków wybranych przez autonomiczne delegacje regionalne na Zjeździe. Była to unowocześniona forma staropolskiego senatu, który łączył w sobie cechy władzy wykonawczej i uchwałodawczej. Na wniosek Janasa wyrażenie w statucie „instrukcje dla delegatów” zmieniono na „zalecenia dla delegatów”, co świadczy o nad wyraz poważnym traktowaniu roli precedensów i zrozumieniu systemowych sekretów działania metasarmackiego ustroju.

Demokratyczna nieufność, wszechobecna w czasach staropolskich, święciła swój triumf wśród delegatów na I KZD. Nie jest to jednak specyficzna cecha tylko polskiego parlamentaryzmu.

Badając funkcjonujące podczas Zjazdu rytuały, zwyczaje i procedury parlamentarne dostrzegamy na każdym kroku ciężką pracę co najmniej kilkudziesięciu – jeśli nie kilkuset – wybitnych parlamentarzystów, aby w sposób sprawny i skuteczny przeprowadzić wolną debatę i stworzyć prawo akceptowane przez wszystkich, a zatem mające znaczenie sakralne. W organizowaniu tej wolnej debaty, a co za tym idzie – w uchwaleniu prawa akceptowanego przez wszystkich – uczestniczyła większość liderów, niezależnie od swoich związków środowiskowych i sympatii personalnych.

Kilka słów jeszcze o demokratycznych liderach I tury zjazdu. Wydaje się, że szczególne zasługi dla pomyślnego jego przebiegu w sensie tworzenia dobrej atmosfery obrad mieli pospołu Marek Janas, Antoni Fijałkowski oraz Stanisław Kocjan (Jerzy Buzek – sądząc z treści stenogramów – nie odegrał podczas I tury większej roli). Korzystne rozwiązania regulaminowe wprowadzili także Maciej Jankowski, Stanisław Krukowski i Jerzy Milewski. Nie wymieniam tu kilkudziesięciu liderów, którzy położyli zasługi polityczne, przy czym wydaje mi się, że największe z nich należą do delegatów Wielkopolski południowej oraz Andrzeja Gwiazdy i Andrzeja Rozpłochowskiego (wystąpił tylko raz, ale w kluczowej sprawie obalenia Syryjczyka). Natomiast delegacja Dolnego Śląska, mimo wyrazistych liderów – Frasyniuka i Modzelewskiego – nie potrafiła doprowadzić do przeforsowania własnej uchwały o celach związku i „wymęczyła” jej uchwalenie dosłownie w ostatnich godzinach pierwszej tury. Podobnie jak wielu delegatów negatywnie muszę odnieść się do stylu prowadzenia obrad i celów politycznych Tadeusza Syryjczyka. Syryjczyk nie potrafił jednoczyć opinii wszystkich delegatów, ignorował fakt, że zmiany w statucie muszą być zatwierdzone przez potężne zarządy regionalne, zdarzało się też, że ledwie tolerował rytuał wolnej debaty i forsował statutowe propozycje wałęsistowskiej koalicji, a nade wszystko pozostawał w absurdalnym konflikcie kompetencyjnym z liderem komisji statutowej Stanisławem Krukowskim. W dodatku poddał pod głosowanie sprawę o charakterze wyznaniowym, czym o mało nie wywołał konfliktu wyznaniowego. Ostatniego dnia zjazdu nieopatrznie dopuścił do próby podziału delegatów na członków szeregowych i pracowników etatowych, co wkrótce doprowadziło do kryzysu parlamentarnego i obalenia przewodniczącego (w sposób co prawda chyba nie całkiem uczciwy, trzeba przyznać). Pod koniec obrad nie odegrał już większej roli i utracił szanse na przewodniczenie podczas II tury. Pierwsza tura zakończyła się sukcesem, ale nie Syryjczykowi ten sukces zawdzięczano. Reasumując, stwierdzamy, że podobnie jak wczasach staropolskich, największą popularnością cieszyli się ci prowadzący obrady, którzy potrafili ukryć własne sympatie polityczne i starali się prowadzić obrady według reguł fair play. Szacunek dla praw mniejszości był bezpośrednią przyczyną zgodnej konkluzji I tury I KZD.

Najważniejszą uchwałą programową I tury było Posłanie do ludzi pracy Europy Wschodniej – nieformalne wyzwanie wobec Związku Sowieckiego. Mieściło się ono w strategii dawnej I RP, polegającej na atakowaniu nie samego państwa moskiewskiego, ale przede wszystkim podbijaniu serc jego mieszkańców⁴.

Ład międzynarodowy zaburzała przede wszystkim zasada wolnej debaty. Debata, w wyniku której powstawały zjazdowe uchwały i deklaracje nie dawała się ująć w żadne karby i nie podlegała żadnym ograniczeniom. Zjazd nie dlatego był groźny, że delegaci mogli uchwalić powstanie narodowe i chwycić za broń, ale dlatego, że przemawiał własnym językiem i tworzył własny system pojęciowy, niemożliwy do zignorowania. Do roku 1981 straszak atomowy skutecznie zamykał usta przeciwnikom układu jałtańskiego i poniekąd gwarantował pokój w Europie; Solidarność niebezpiecznie łamała tę konwencję myślową, sugerując, że opiera się ona na złudzeniu. Stan wojenny pokazał, że miała rację; Związek Sowiecki nie mógł toczyć dwóch wojen jednocześnie (w Polsce i w Afganistanie).

Tytuł artykułu – Otium dla mas – jest nieprzypadkowym nawiązaniem do tezy Karola Marksa, że religia to opium dla mas. Pokolenie Solidarności mogło przez ostatnie trzydzieści lat obserwować wszystkie fazy rozwoju i postępującej degeneracji solidarnościowej demokracji; dzisiaj możemy wyciągnąć wnioski, że mimo najlepszych chęci eksperyment się nie powiódł, gdyż efekty działań Solidarności zostały przez znaczącą część inteligencji i społeczeństwa podniesione do rangi fetyszu.

Jak to się stało? Odpowiedź wydaje się prosta. Choć debatowano w sposób wolny i zgodnie podejmowano wiele decyzji, to jednak przeważyła wola większości, aby suwerenność całego Związku przelać na osobę przewodniczącego i jego zaufanych. Nie pomogło tu wcale „otorbienie” Lecha Wałęsy silnymi przewodniczącymi zarządów regionalnych; nie pomogła kolektywna mądrość komisji krajowej. 13 grudnia 1981 roku nieopatrznie zwołana do Gdańska komisja krajowa została rozbita. O liderach związku społeczeństwo zapomniało; przetrwała w zasadzie tylko pamięć o liderach TKK – intensywnie lansowanych przez Radio Wolna Europa – i przede wszystkim o samym Wałęsie, który dzięki poparciu państw zachodnich na długie lata stał się w Polsce ikoną czy wręcz fetyszem Solidarności. Przelanie suwerenności na osobę przewodniczącego nie było wcale konieczne, gdyż Polska miała wtedy lidera o światowym zasięgu i chyba nie muszę pisać kto nim był. Wybory przewodniczącego przez cały Zjazd Krajowy okazały się ustrojową ślepą uliczką. Zjazd Krajowy nie zebrał się już nigdy więcej. Ze względu na marny mandat społecznego zaufania posłów (ordynacja proporcjonalna) Sejm III RP I kadencji był instytucją za słabą, aby rozliczyć Wałęsę z niespłaconego kredytu zaufania, uzyskanego po raz drugi w 1990 roku.

Tak zwany „II Krajowy Zjazd Delegatów” odbył się w 1990 roku. Była to już jednak zupełnie inna Solidarność, przez Andrzeja Gwiazdę słusznie nazwana „Neo-Solidarnością”. Inne związki zawodowe typu „Solidarność’80” czy „Sierpień’80” w żaden sposób nie kontynuowały solidarnościowej demokracji, a na ich czele stali niekiedy ludzie niegodni zaufania. Po roku 1989 Neo-Solidarność ani razu nie przeprowadziła ogólnokrajowego strajku generalnego, a po obaleniu rządu Suchockiej w 1993 r. stała się niezdolna do regionalnego strajku generalnego. Mimo że w jej ramach działało wielu uczciwych liderów, duch solidarnościowej demokracji wyparował niemal bez śladu. Przez długi czas ze złudną nadzieją oczekiwano, że dzięki decyzjom wyborców odrodzi się w Sejmie III RP. Niestety, ludzie administracji i mediów zręcznie podzielili społeczeństwo na grupy mniejszościowe o charakterze pseudo-etnicznym, cywilizacyjnym, konsumpcyjnym i środowiskowym. W latach 80-tych także narastało zjawisko subkultur młodzieżowych, które umożliwiło łatwe manipulowanie młodzieżą i kanalizowanie jej buntu. W rezultacie nastąpił rozpad demosu, rozpad narodu. Nastał czas kolorowych złudzeń „tęczowej demokracji”, w ramach której każdy złodziej może wyszarpać dla siebie smakowity kąsek. Jest to temat wart odrębnych, choć niezbyt wesołych studiów historyczno-socjologicznych.

Zdesperowany biedą, zdradą i brakiem perspektyw zatomizowany demos podjął trzecią już błędną decyzję w ciągu tego trzydziestolecia: zrzekł się części własnej suwerenności na rzecz instytucji Unii Europejskiej. To prawda, że dzięki temu wielu ludzi – zwłaszcza na wsi – uzyskało środki na utrzymanie; wieś polska jakby nieco „przytyła”, na łąkach nagle znowu pojawiły się krowy. Tu i ówdzie zbudowano boiska szkolne, wylano asfalt i położono eurokostkę. Wybór Lecha Kaczyńskiego na prezydenta dał chwilę złudnej nadziei, że w ramach prawnego gorsetu brukselskiej biurokracji możliwa jest własna droga i budowanie nieformalnego sojuszu państw Europy środkowo-wschodniej przy poparciu Unii, a nawet bez jej poparcia. Wybór Kaczyńskiego to chyba jedyna trafna decyzja demosu w tym trzydziestoleciu, toteż reakcja Moskwy była adekwatna; nie wystarczało już internowanie, należało fizycznie zniszczyć polskie centrum decyzyjne, rozgrywając do tego wybujałe ambicje premiera Tuska.

Nasuwa się zatem ciągle pytanie: czy to zawsze musi się tak kończyć? Oczywiście nie, ale z tej historii chyba taki jest morał, że w cywilizacji zachodniej pełna demokracja nie jest możliwa. Starożytne demokracje stosowały dość okrutne mechanizmy zabezpieczające przed tyranią jednostek (ostracyzm, wygnanie lidera). W średniowieczu pogańscy Lutykowie ponoć bezwzględnie rozprawiali się z tymi, którzy uparcie sprzeciwiali się zgodnym uchwałom wspólnego zgromadzenia. To co jest możliwe w kulturze pogańskiej, okazało się nie do przeprowadzenia w kulturze „tęczowego chrześcijaństwa”: lustracja się nie powiodła, a o dekomunizacji już nikt nawet nie wspomina. Gdzie zatem szukać recepty na katastrofę, którą wokół siebie widzimy na każdym kroku?

Być może warto przyjrzeć się mądrości naszych przodków. Zawsze wierzyłem, że demokracja – ustrój Złotej Wolności – to ulubiony ustrój pana Boga, wymyślony dla ludzi dorosłych, ofiarnych i odpowiedzialnych, którzy lubią debatować i decydować o sprawach państwa. Demokracja jest ustrojem dobrym, ale jego wadą jest to, że dyktatura demosu może nieopatrznie przelać swój autorytet na mniejszość, co w warunkach agresji zewnętrznej prowadzi do miękkiej tyranii („wałęsizm”) lub do utraty suwerenności (słynne liberum veto). Z tej właśnie przyczyny mądra szlachta polska jeszcze w czasach Zygmunta III Wazy niezbyt ceniła czystą demokrację, skłaniając się ku mieszanej formie ustrojowej, w której populus dzieli się władzą z na w pół dziedziczną arystokracją (familiami senatorskimi) i z na w pół dziedziczną monarchią (tzw. ustrój dynastii elekcyjnej). Pierwsze jaskółki katastrofy ustrojowej pojawiły się za panowania Władysława IV, gdy izba poselska podjęła próbę zdominowania króla i senatu¹, zaś władca nie chciał, a senatorowie nie potrafili się temu przeciwstawić. Za tymi pozornie demokratycznymi reformami kryła się wzmożona inwazja magnackich synków w szeregi poselskiej braci: wielu z nich (za przyzwoleniem króla) stawało się w izbie poselskiej liderami i stopniowo odsuwało w cień naturalnych liderów ziemiaństwa². Obyśmy tego uniknęli w przyszłości.

Podejrzewam, że wkrótce znowu zdecydujemy się na metasarmacką kontrrewolucję. Zanim to jednak nastąpi radziłbym dobrze zapoznać się zarówno z błędami, jak i z mądrością naszych poprzedników, pamiętając o słowach nieodżałowanego Jana Chryzostoma Paska: „wszystkie na świecie publiki — cień to jest przeciwko sejmom. Nauczysz się polityki, nauczysz się prawa, nauczysz się tego, o czym w szkołach, jako żyw, nie słyszałeś”.

W latach 1980-1981 w skali masowej odrodziła się Złota Wolność. Czy odrodzi się jeszcze?

Złota Wolność to ustrój, w którym decyzje podejmuje się w drodze jawnej, wolnej debaty i zawartego konsensusu. W uproszczeniu można powiedzieć, że proces decyzyjny polega na tworzeniu publicznej narracji wokół spraw państwa w atmosferze wolności słowa, przy poszanowaniu kluczowych instytucji państwa, szczególnie zaś głowy państwa i parlamentu; w mniejszym zaś stopniu sądów i prawa. Narrację prowadzi zazwyczaj rząd, aktywnie uczestniczą w niej i oceniają ją obywatele. Proces decyzyjny trwa długo, wymaga wiele czasu poświęconego na politykowanie, negocjowanie, uzgadnianie i zwyczajne gadulstwo. Aby wszystko działało jak należy, obywatele z jednej strony muszą być wychowani patriotycznie, a z drugiej – nie mogą żyć w strachu przed policją i rządem. Powinni być ofiarni, ale budżet nie może być stały, zaś nałożenie podatków każdorazowo musi wymagać ich zgody. Ustrój także powinien posiadać niezbędne zabezpieczenia przed uzurpacją władzy; między innymi konieczna jest nieufność zarówno wobec rządu jak i wobec zjawiska partyjności; rząd powinien dysponować niezbędnym minimalnym budżetem stałym, aby nie stać się zakładnikiem bogatszych obywateli. Uogólniając, taki ustrój istniał w Pierwszej Rzeczypospolitej przed 1652 rokiem i nazywany był monarchią mieszaną (monarchia mixta).

Ustrój ten był jeszcze łatwy do pojęcia dla romantyków, ale w miarę upływu czasu zaczął obrastać epitetem „polskiej anarchii”. Dziś Złota Wolność to pojęcie skrajnie zniekształcone, prezentowane głównie jako synonim opilstwa i obżarstwa. Polska znajduje się pod realnym i ideologicznym butem ościennych mocarstw, program szkolny koncentruje się od dawna na wychowywaniu operatywnych najemników, toteż obywatele mają wielki kłopot z rozumieniem najbardziej podstawowych pojęć demokracji takich jak wolność słowa czy konsensus. Biurokratyczne unijne państwo-maszyna, w którym obecnie żyjemy, może samo się nazwać demokracją, ale realnie demokracją nigdy nie będzie. Jeżeli obywatele pragną demokracji, nie osiągną jej w oparciu o stworzone przez maszynę instytucje ustrojowe. Gatunek ludzki bardzo różni się od mrówek, pszczół, termitów i innych owadów społecznych, na których organizacji wzoruje się państwo-maszyna. Aby zrozumieć demokrację, musimy więc porzucić brukselską entomologię na rzecz polskiej historii. I to wcale nie bardzo odległej. W latach 1980-1981 Polacy na krótko odbudowali przecież Złotą Wolność i w dodatku przekształcili ją w ustrój masowy.

Nie do wiary? A jednak! Stało się to nieoczekiwanie, bo społeczeństwo polskie znało już partyjność (okres międzywojenny), a przeciez partyjność to zaprzeczenie Złotej Wolności (Sarmaci piętnowali wszelkie zalążki partyjności jako największe zło). Nieoczekiwanie, bo sowiecka biurokracja w najbardziej brutalny sposób próbowała sprowadzić nasz naród do społeczeństwa owadów społecznych. A jednak nie udało się.

Można powiedzieć, że w świeckim tego słowa znaczeniu patronem „Solidarności” był patronujący zgodzie Duch Święty. A więc mistyczne słowa Jana Pawła II – „Niech zstąpi Duch Twój” – potraktowano jako praktyczną wskazówkę ustrojową i zrealizowano na sposób sarmacki. W działaniach maksymalnie dążono do jedności, a wręcz unikano partyjności, maskowano podziały. Aby uniknąć rozłamu nie ujawniano nawet znanej „mózgom” Solidarności agentury w kierownictwie Związku. Ale zasada zgody nie była jedyną cechą „Solidarności”. Gdy wybuchły strajki, ludzie zamiast wychodzić na ulicę (gdzie milicja – jak w 1970 roku – mogłaby ich łatwo rozpędzić) zamknęli się w zakładach niczym w kresowych fortecach i zawiązali pięć konfederacji regionalnych: MKS Gdańsk, MKS Szczecin oraz trzy konfederacje górnośląskie (w Jastrzębiu, Bytomiu i Hucie katowice). W miarę jak strajk się przedłużał, narastał swego rodzaju kapitał demokracji. Ludzie nie mieli co robić, nudzili się, grali w karty, czasem bali się stłumienia strajku siłą, więc żeby ich czymś zająć, przywódcy strajku w naturalny sposób nakłonili ich do debatowania nad sprawami państwa. Nieformalny sejmik trwał wiele dni. Komuniści próbowali zyskać na czasie, ale im dłużej trwał strajk, tym dłużej trwał czas wolny poświęcony sprawom państwa. Ten czas wolny był w rzeczywistości podstawowym warunkiem zaistnienia demokracji. W czasach renesansu określano go mianem otium, to znaczy wolnego czasu, który zamożni obywatele poświęcają na rozrywki intelektualne, a w tym – na politykowanie.

Ktoś ważny może ironicznie spytać, w jaki sposób robotnicy są zdolni do rozrywek intelektualnych. Jak zapewnić otium dla mas, skoro masy wcale go nie pragną? Ano, ogłosić strajk. A więc zasada zgody i strajkowe otium to przyczyny, dla których Pierwsza Solidarność tak bardzo przypominała Pierwszą Rzeczpospolitą. Demosem demokracji nie są bowiem wszyscy formalni obywatele, ale obywatele choć trochę świadomi swego obywatelstwa, poświęcający wolny czas nie tylko na grillowanie czy oglądanie meczu – ale również na aktywne politykowanie. Latem 1981 roku demos, lub – jeśli ktoś woli – naród w Polsce liczył 9 476 584 dorosłych, co stanowi około 1/3 ogółu mieszkańców.

Zatrzymajmy się nad sześcioma dniami lata 1981 roku, podczas których najlepiej zobaczymy funkcjonowanie dobrze zorganizowanego demosu. Jest to nam dzisiaj potrzebne, abyśmy nie dali się otumanić doktryną brukselskiej entomologii. W dniach 5-10 września odbywała się w hali sportowej Olivia I tura Pierwszego Krajowego Zjazdu Delegatów. Moim zdaniem, Zjazd był Sejmem Niepodległej Rzeczypospolitej, ale bez pełnej kontroli nad terytorium państwa. A więc jego faktyczną rolę można porównać do roli Walnej Rady Konfederackiej, to znaczy takiego Sejmu, którego uchwały stać się mogły prawem dopiero w wyniku bądź kompromisu z wrogiem wewnętrznym bądź pełnego zwycięstwa nad wrogim mocarstwem. Skoro był to Sejm Niepodległej Rzeczypospolitej, to warto w specjalny sposób przyjrzeć się jego procedurze obrad. Moja analiza (szerzej patrz wersja rozszerzona) wykazuje, że Pierwszy Krajowy Zjazd Delegatów z powodzeniem można porównać do izby poselskiej Sejmu Pierwszej Rzeczypospolitej sprzed pierwszego liberum veto w 1652 roku. Tak, pokolenie „Solidarności” stworzyło efemeryczny ustrój, który śmiało można nazwać ustrojem metasarmackim. Piszę „efemeryczny”, co nie oznacza, że był on z natury nietrwały. Faktem jest, że został zaatakowany i nie przetrwał, a w drugiej połowie lat 80-tych nie posiadał już zdolności do samoczynnego odrodzenia. Nie oznacza to jednak, że nie odrodzi się w przyszłości w jakiejś nieznanej jeszcze odsłonie.

Kto ciekawy szczegółów, tego zachęcam do uważnej lektury rozszerzonej wersji niniejszego tekstu. Tutaj chcę zwrócić uwagę tylko na kilka kluczowych zagadnień. Zaznaczam jednak, że dotyczą one wyłącznie I tury I KZD.

1. I KZD był zgromadzeniem „wolnym”, czyli nieskrępowanym sztywną procedurą. Od procedury odstępowano każdorazowo, gdy pojawił się nacisk liczącej się grupy delegatów lub gdy zgłoszone zostały argumenty merytoryczne. Swoisty rytuał parlamentarny był bardziej istotnym organizatorem obrad, niż regulamin. Są to cechy typowe dla staropolskiej izby poselskiej, choć poddane rozmaitym modernizacjom.

2. Specyficzna ordynacja wyborcza nadawała delegatom wysoki mandat społecznego zaufania, gdyż wybierani byli kwalifikowaną bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy uprawnionych do głosowania. Zasady te przynajmniej teoretycznie stawiają autorytet delegatów bardzo wysoko, zbliżają go do statusu części posłów w staropolskiej izbie poselskiej (wybieranych jednogłośnie), a w większości przypadków nawet przewyższając, gdyż poza kilkoma wspomnianymi wyjątkami sejmiki co prawda dążyły do jednogłośnego wyboru, ale w razie niezgody wybierały posłów zwykłą większością głosów. Autorytet delegatów na I KZD podwyższała ich równość: w przytłaczającej większości reprezentowali oni bowiem okręgi liczące sobie 10 tys. osób. Autorytet delegatów wzmacniało i to, że choć wybierano ich w głosowaniu tajnym, jednak kontrolę nad jego przebiegiem sprawowali zgromadzeni na walnych zebraniach wyborcy. Jest to sytuacja nieporównanie lepsza, niż w przypadku całodniowych wyborów, kontrolowanych przez partyjne komisje wyborcze, które w lokalnych ośrodkach mogą się dopuszczać fałszerstw. Wprawdzie na walnym zebraniu może dojść do zaburzeń (jak wiemy sejmiki nie zawsze były wzorem kultury politycznej), utrudniających lub uniemożliwiających wybory, ale bez wątpienia nie ma lepszego sposobu kontroli, niż obecność wszystkich głosujących podczas głosowania.

3. Niektórzy delegaci, jak np Marek Janas i Patrycjusz Kosmowski, zdawali sobie sprawę z podobieństw demokracji solidarnościowej i demokracji sarmackiej.

4. Na sali obrad delegaci na I KZD siedzieli nie według podziałów partyjnych, lecz terytorialnych; ta sama zasada obowiązywała w staropolskiej izbie poselskiej. Taki porządek zasiadania na I KZD wynikał z zagwarantowanych statutowo praw regionów do „samostanowienia”. „Solidarność” była niejako federacją związków regionalnych, co nadawało reprezentacjom regionów status bardzo wysoki. Według statutu delegaci mieli otrzymywać od wyborców instrukcje wyborcze. Przepis ten zniesiono dopiero na samym Zjeździe, zmieniając słowo „instrukcje” na „zalecenia”. Prawa regionów w istotny sposób utrudniały powstanie partyjności i dominację większości nad mniejszością. Zmiany w statucie wymagały ratyfikacji przez zarządy regionalne (większość kwalifikowana). Podobieństw z demokracją sarmacką chyba nie muszę wyjaśniać.

5. Niektóre wieksze i aktywniejsze regiony cieszyły sie wiekszym autorytetem, co przypomina autorytet reprezentacji tzw. „górnych województw” w staropolskiej izbie poselskiej.

6. Komisje do różnych zadań Zjazd wybierał en bloc, czyli każdy sektor na sali wyznaczał jednego członka komisji i skład komisji automatycznie uznawano za wybrany. De facto była to zasada zgody reprezentacji terytorialnych (zgrupowanych w wieksze sektory).

7. Wyniki głosowania w przytłaczającej większości uzyskiwano na podstawie oceny wzrokowej, dokonywanej przez komisję skrutacyjną. Podawano, że wniosek uzyskał znaczną większość lub że został odrzucony, a w przypadku liczenia głosów podawano tylko liczbę głosujących „za”. Pozwalało to uniknąć chamskiego triumfowania większości nad upokorzoną mniejszością. Głosowano tylko jawnie, nawet nad sprawami ocierającymi się o kwestie personalne (co akurat było dość ryzykowne).

8. Zjazd wybrał przewodniczącego większością, ale pozostałe głosy, oddane na kontrkandydata, uznano za jednakowo ważne i kontrkandydat został wiceprzewodniczącym Zjazdu. Ponadto wybrano kolektywnego „marszałka obrad” w postaci licznego prezydium Zjazdu. Obrady prowadziły rotacyjne „trójki prowadzące”, nie zawsze przewodniczący czy jego zastępca. Przez długi czas uniknięto w ten sposób buntu delegatów wobec przewodniczącego. Rozwiązania te są zupełnie inne, niż rozwiązania sarmackie, ale realizują bez wątpienia sarmackiego ducha zgody.

9. Prowadzący obrady miał prawo odebrać delegatowi głos, ale jeśli delegat odwołał się do pozostałych delegatów i uzyskał ich poparcie – mógł mówić dalej. Podobnie delegaci mogli odebrać głos mówcy poprzez podnoszenie i kiwanie mandatami. Rytuały te wprowadzili Maciej Jankowski i Jerzy Milewski. Podobne reguły panowały w izbie poselskiej, tyle że marszałek obrad nie mógł odebrać mówcy głosu, a posłowie nie kiwali madatami, tylko głośnymi okrzykami wspierali lub negowali mówcę.

10. Gdy ostatniego dnia obrad delegatom na I KZD zabrakło jedzenia, obradowali praktycznie bez przerwy, dzięki czemu efektywność obrad wzrosła i może być porównywalna z efektywnościa obrad w staropolskiej izbie poselskiej, która obradowała bez przerw na posiłki.

11. Porządek obrad był na I KZD łamany tak często, że lepiej byłoby powiedzieć, że go w ogóle nie było. W każdym razie nie obowiązywał on w sposób sztywny. Wolna debata polegająca na poruszaniu różnych spraw jednocześnie lub w kolejności zgłaszanej na bieżąco dominowała nad porządkiem obrad i w znacznej mierze go rozsadzała. W ten sposób nikt nie mógł się czuć pominięty. Była to droga do tworzenia prawa, które jest akceptowane przez wszystkich, a zatem ma rangę sakralną. Na zasadzie wolnej debaty działała także staropolska izba poselska.

12. Ważnym rytuałem były głosowania wstępne (zwane niewłaściwie „sondażowymi”) nad różnymi sprawami. Głosowania wstępne nie rozstrzygały o sprawie, ale pozwalały taktownie uświadomić przeciwnikom, że nie powinni wchodzic w spory w sprawach, które wydają się przesądzone jeszcze przed właściwym głosowaniem. W czasach staropolskich starano się unikać takich głosowań, aby nie dopuścić do choćby najmniejszego zdominowania mniejszości przez większość, ale czasami nie dawało się ich uniknąć (np podczas głosowania nad wyborem marszałka lub nad prolongowaniem obrad).

13. Delegaci na I KZD niechętnie przenosili swoje uprawnienia ustawodawcze na ciała kolegialne. Zarówno komisja statutowa, jak komisja uchwał i wniosków oraz komisja programowa, działały bez pełnomocnictw. Projekty uchwał dyskutowane przez komisje tak czy owak powracały na salę plenarną i to tam odbywała się decydująca debata. Jest to cecha typowa dla komisji parlamentarnych okresu staropolskiego przed 1652 rokiem.

14. Ostatni dzień obrad I tury I KZD żywo przypominał przebieg tzw. „konkluzji sejmowej” w czasach staropolskich. Panujące zamieszanie, poprawianie błędów w uchwałach, zgłaszanie i uwzględnianie nagłych protestów o ile poparte były racjonalną argumentacją, rozpaczliwe tamowanie obrad za pomocą kruczków proceduralnych, „wrzucanie” projektów uchwał w ostatniej chwili oraz obalanie tekstów zdawałoby się kompromisowych i przywracanie wersji pierwotnych – to typowe zjawiska staropolskiej konkluzji sejmowej przed rokiem 1652, występujące również podczas I tury I KZD w roku 1981. Na konkluzji wszystko mogło się zdarzyć i każda zła ustawa mogła zostać powstrzymana, a poprzednio odrzucona – znów przywrócona.

Polecając rozszerzoną wersję tekstu chcę jeszcze krótko przedstawić wnioski. Tytuł artykułu – Otium dla mas – jest nieprzypadkowym nawiązaniem do tezy Karola Marksa, że religia to opium dla mas. Pokolenie Solidarności mogło przez ostatnie trzydzieści lat obserwować wszystkie fazy rozwoju, zdławienia siłą, kontrolowanego „odrodzenia” i postępującej degeneracji solidarnościowej demokracji. Jak to się stało?

Zrozumiałem to dopiero po analizie obrad I KZD. Otóż, choć w latach 1980-1981 debatowano w sposób wolny i zgodnie podejmowano wiele decyzji, to jednak przeważyła wola większości, aby suwerenność całego Związku przelać na osobę przewodniczącego i jego zaufanych. Nie pomogło tu wcale „otorbienie” Lecha Wałęsy silnymi przewodniczącymi zarządów regionalnych; nie pomogła kolektywna mądrość komisji krajowej. 13 grudnia 1981 roku nieopatrznie zwołana do Gdańska komisja krajowa została rozbita. O liderach związku społeczeństwo zapomniało; przetrwała w zasadzie tylko pamięć o liderach TKK i przede wszystkim o samym Wałęsie, który dzięki poparciu państw zachodnich na długie lata stał się w Polsce ikoną czy wręcz swego rodzaju „fetyszem” Solidarności. Przelanie suwerenności na osobę przewodniczącego nie było wcale konieczne, gdyż Polska miała wtedy lidera o światowym zasięgu i chyba nie muszę przypominać kto nim był.

Tak zwany „II Krajowy Zjazd Delegatów” odbył się w 1990 roku. Była to już jednak zupełnie inna Solidarność, przez Andrzeja Gwiazdę słusznie nazwana „Neo-Solidarnością”. Inne związki zawodowe typu „Solidarność’80” czy „Sierpień’80” w żaden sposób nie kontynuowały solidarnościowej demokracji, a na ich czele stali niekiedy ludzie niegodni zaufania. Po roku 1989 Neo-Solidarność ani razu nie przeprowadziła ogólnokrajowego strajku generalnego, a po obaleniu rządu Suchockiej w 1993 r. stała się niezdolna do regionalnego strajku generalnego. Mimo że w jej ramach działało wielu uczciwych liderów, duch solidarnościowej demokracji wyparował niemal bez śladu. Przez długi czas oczekiwano, że dzięki decyzjom wyborców odrodzi się w Sejmie III RP. Niestety, ludzie administracji i mediów zręcznie podzielili społeczeństwo na grupy mniejszościowe o charakterze pseudo-etnicznym, cywilizacyjnym, konsumpcyjnym i środowiskowym.

Podzielone i zdesperowane biedą społeczeństwo łatwo było skłonić do poparcia projektu wstąpienia do Unii Europejskiej, która jawiła się jako państwo naprawdę poważne, a na pewno zasobne. Wybór Lecha Kaczyńskiego na prezydenta dał chwilę złudnej nadziei, że w ramach prawnego gorsetu brukselskiej biurokracji możliwa jest własna droga i budowanie nieformalnego sojuszu państw Europy środkowo-wschodniej przy poparciu Unii, a nawet bez jej poparcia. Wybór Kaczyńskiego to chyba jedyna trafna decyzja demosu w tym trzydziestoleciu, toteż reakcja Moskwy była adekwatna; nie wystarczało już internowanie, należało fizycznie zniszczyć polskie centrum decyzyjne, rozgrywając wygórowane ambicje personalne premiera Tuska.

Zawsze sądziłem i sądzę, że demokracja – ustrój Złotej Wolności – to ulubiony ustrój Pana Boga, wymyślony dla ludzi dorosłych, ofiarnych i odpowiedzialnych, którzy lubią debatować i decydować o sprawach państwa. Demokracja – czyli ustrój oparty na zasadzie zgody – jest ustrojem dobrym, ale jego wadą jest to, że dyktatura demosu może nieopatrznie przelać swój autorytet na mniejszość, co w warunkach agresji zewnętrznej prowadzi do miękkiej tyranii („wałęsizm”) lub do utraty suwerenności (słynne liberum veto). Z tej właśnie przyczyny mądra szlachta polska jeszcze w czasach Zygmunta III Wazy niezbyt ceniła czystą demokrację, skłaniając się ku mieszanej formie ustrojowej. Pierwsze jaskółki katastrofy ustrojowej pojawiły się za panowania Władysława IV, gdy izba poselska podjęła próbę zdominowania króla i senatu, zaś władca nie chciał, a senatorowie nie potrafili się temu przeciwstawić. Za tymi pozornie demokratycznymi reformami kryła się wzmożona inwazja magnackich synków w szeregi poselskiej braci: wielu z nich (za przyzwoleniem króla) stawało się w izbie poselskiej liderami i stopniowo odsuwało w cień naturalnych liderów ziemiaństwa. Obyśmy tego uniknęli w przyszłości.

Podejrzewam, że wkrótce znowu zdecydujemy się na metasarmacką kontrrewolucję. Zanim to jednak nastąpi, radziłbym dobrze zapoznać się zarówno z błędami, jak i z mądrością naszych poprzedników, pamiętając o słowach nieodżałowanego Jana Chryzostoma Paska: „wszystkie na świecie publiki — cień to jest przeciwko sejmom. Nauczysz się polityki, nauczysz się prawa, nauczysz się tego, o czym w szkołach, jako żyw, nie słyszałeś”.

Jakub Brodacki

Całość tekstu w postaci PDF znajduje się na portalu chomikuj.pl.

Wprowadzenie

Część Pierwsza – Zasada zgody

W tej części zastanawiam się, jak to się stało, że w XX-wiecznej instytucji, jaką był I KZD narodziła się XVI-wieczna zasada zgody. Poruszone tematy: prawa regionów, instrukcje wyborcze, pierwsze precedensy, przewodniczący zjazdu, liczenie głosów, jawne głosowania, regulamin obrad.

Część Druga – Podejmowanie decyzji

W tej części analizuję sposób dochodzenia do decyzji. Definiuję pojęcie wolnej debaty, rekonstruuję porządek obrad wszystkich dni zjazdu, ujawniam zjawisko „konkluzji sejmowej”, opisuję przebieg i znaczenie głosowań wstępnych w procesie decyzyjnym.

Część Trzecia – Gra parlamentarna i konkluzja zjazdowa

W części tej przedstawiam ścisły związek między sprawami personalnymi a procesem uchwalania zmian w statucie. Wyjaśniam zasady gry parlamentarnej i przyczyny kryzysu parlamentarnego podczas konkluzji zjazdowej oraz pokazuję sposób zażegnania kryzysu. Prezentuję debatę statutową jako pole rozgrywki między zwolennikami a przeciwnikami Lecha Wałęsy, oraz ideowymi centralistami i federacjonistami.

Część Czwarta – Program polityczny

W części czwartej omawiam dorobek uchwałodawczy I KZD, szczególnie uwzględniając tylko niektóre uchwały, zwłaszcza Posłanie do ludzi pracy Europy Wschodniej.

Podsumowanie wyników badań

Post scriptum – w poszukiwaniu remedium

Skrót treści. Wersja AUDIO (bardzo dobra lektorka radia NIEPOPRAWNE RADIO PL. Niestety w jednym miejscu myli słowo „sarmacki” z „sowieckim” 😉 ).