Archiwum kategorii: Bez kategorii

Pojawiające się próby „kanonizowania” Andrzeja Leppera skłaniają do analizy istniejących w Polsce teorii spiskowych. Potrzebna jest taka teoria spiskowa, która ułatwi obronę naszego państwa i wolności jego obywateli.

Cofnijmy się nieco w czasie, ot zaledwie o kilkadziesiąt pokoleń, do roku 1470, gdy do sławnego Królestwa Polskiego przybywa Filip Kallimach Buonacorsi.

Znany Włoch uciekał przed gniewem papieża Pawła II i został przygarnięty przez króla Kazimierza Jagiellończyka. Tu zasłynął jako twórca utworów literackich oraz poezji, także miłosnej. Ale nade wszystko był ceniony jako człowiek renesansu, obyty w świecie dyplomata. Królewicz Jan Olbracht był pod jego urokiem. Kallimach miał opinię szarej eminencji, która namówiła przyszłego króla do nieszczęsnej wyprawy mołdawskiej w 1497 roku. Od czasów tej zakończonej klęską wyprawy funkcjonuje przysłowie „za króla Olbrachta wyginęła szlachta”.

Oczywiście nie cała. Ci, którzy przeżyli, postanowili już nigdy nie dopuścić do podobnej klęski demograficznej. Wierzyli (i słusznie), że własnych obywateli należy oszczędzać, a krwią ludzką szafować ostrożnie. Aby nie dopuścić do podobnej tragedii w przyszłości, stworzyli mit złego doradcy, który szepce królowi do ucha szkodliwe rady. W rozpowszechnianych później rękopiśmiennych kopiach Rad Kallimacha zły doradca miał radzić królowi między innymi, aby zmniejszyć rolę zjazdów szlacheckich, straszyć obywateli „karnym” pospolitym ruszeniem, skłócać senatorów, polegać tylko na radzie wybranych dwóch-trzech senatorów, zlikwidować posłów na Sejm, przeciw opornym sprowadzać obce wojska, szlachtę i możnych wyprowadzić w szeregach pospolitego ruszenia wyprawę do Mołdawii, by tam – w porozumieniu z przeciwnikiem – zgotować im zgubę; tych zaś którzy by się uchylali od wyprawy – wytruć. Urzędy dworskie i państwowe oddawać ludziom całkowicie oddanym, z rozdawnictwa tego czerpać zyski i tak dalej. Tych rad kallimachowych było zresztą znacznie więcej; nie wszystkie dla dzisiejszego odbiorcy są czytelne i wymagałyby dłuższych wyjaśnień, toteż je pomijamy. Chodzi przede wszystkim o ukazanie samej zasady. Demokratyczna wspólnota obywateli obawia się, że król pochopnie ulegnie pokusie tyranii, że opanuje go roztoczony przez spiskowca miraż „sprawnego rządu”, a w rzeczywistości że sprowadzi na Koronę wielkie kłopoty. Wspólnota obywateli precyzuje zagrożenie dla porządku publicznego jako dążenie do władzy absolutnej.

Podobne teorie spiskowe istnieją dzisiaj we wszystkich państwach nazywanych demokratycznymi. Nie trzeba ich tutaj przytaczać; najlepiej znane są spiskowe teorie amerykańskie, w których ktoś (finansjera, militaryści, chciwi politycy, wielkie korporacje, obce państwa lub mafie) próbują narzucić obywatelom reguły, których oni nie akceptują i które są sprzeczne z amerykańską konstytucją, a zatem stanowią zdradę Stanów Zjednoczonych. Teorie te są świadectwem zdrowia ducha obywatelskiego, ale nie wszystkie są dla obywateli pożyteczne. Wiele z nich niezwykle „płasko” analizuje zagrożenie dla wolności, skupiając się na hasłach zbyt oczywistych. Istnieją też teorie szkodliwe, skierowane w próżnię, bo oskarżające nieokreślonych „onych”, których uchwycić i zdemaskować trudno, a bać się łatwo. Do takich „onych” należy na przykład UFO, mniejszości etniczne, religijne bądź rasowe, względnie członkowie rozmaitych tajnych organizacji, których cele – z natury tajne – stają się obiektem czasochłonnej a bezpłodnej spekulacji.

W dzisiejszej Polsce istnieją również teorie spiskowe. Wszyscy im ulegamy i nie ma takiej, która w jakiejś części nie wywoływałaby w nas rezonansu. Ale w tym gąszczu idei musimy mieć jakiś kompas, który pozwoli wyciągnąć to co pożyteczne i co pozwoli na co dzień identyfikować zagrożenia dla wspólnoty.

No cóż. Zróbmy teraz krótki przegląd istniejących w Polsce teorii spiskowych. Może dzięki temu dowiemy się czegoś o naszym ustroju i o wytwórcy teorii spiskowych.

„Rady Balcerowicza”

Choć tytuł tych rad brzmi jednak trochę inaczej: „Balcerowicz musi odejść!” lub w wersji świeżo odeszłego wicepremiera: „ale… Balcerowicz musi odejść! (oklaski)”. Ta teoria spiskowa jest ściśle powiązana z internacjonalistyczną teorią Nowego Światowego Ładu, wg której Balcerowicz jest sługusem światowej finansjery (oczywiście żydowskiej) oraz masonerii. Teorią tą straszy się w Polsce nawet dzieci, za wyjątkiem dzieci redaktorów z ul. Czerskiej.

„Rady Kaczyńskiego”

Tytuł obowiązujący: „Kaczyzm”. Ta teoria koegzystuje w kilku wersjach, skierowanych do kilku targetów: targetu soc-real (gierkowszczyzna), targetu prywislyńskiego, targetu korwin-real i targetu wypracowanego przez redaktorów z ulicy Czerskiej i większość massmediów głównego nurtu.

1. W wersji soc-real Kaczyński jest jednym z solidaruchów, którzy zniszczyli narodowe państwo rządzone przez Polaków (czyli PRL). Teraz fałszywie kreuje się jako zwolennik państwa opiekuńczego, ba, nawet zwolennik Świętego Gierka, ale to stronnik Balcerowicza i cichy agent światowej finansjery (patrz „rady Balcerowicza”). Jego rusofobia jest niezrozumiała, bo Rosja to chłonny rynek dla polskich ziemniaczków.

2. W wersji prywislyńskiej Kaczyński to fałszywy prawicowiec, mason, żydowski stronnik i ogólnie zdrajca sprawy narodowej, a do tego cichy piłsudczyk, który chce ustanowić państwo wielonarodowe, a kto wie czy i nie ponadnarodowe. Ponieważ jak wiadomo za rządów sanacji wprowadzone zostało liberalne prawo aborcyjne, więc wg tej teorii Kaczyński jest osobą w najwyższym stopniu podejrzaną.

3. W wersji korwin-real, Kaczyński jest socjalistą, który pozuje na prawicowca. Jego antyrosyjskie poglądy są zupełnie nieracjonalne, bo Rosja carska była dość przyjemnym krajem, w którym rządziło prawo i można było spokojnie robić interesy. Jest on politykiem głównego nurtu, który pozuje na outsidera.

4. W wersji lansowanej przez redaktorów z ul. Czerskiej i większość massmediów głównego nurtu, Kaczyński jest zagrożeniem dla demokracji. Skrycie dąży do rządów totalitarnych i powszechnej inwigilacji. Mami naiwnych ideami lustracji i dekomunizacji, a w rzeczywistości chce zniszczyć wszystko, co redakcja z Czerskiej zrobiła dla Polski, oraz samą redakcję. W dodatku Kaczyński chce wywołać wojnę z Rosją, co w ogromnym stopniu utrudnia zabiegi redaktorów z Czerskiej o jej ucywilizowanie.

„Rady Michnika”

Ta teoria spiskowa funkcjonuje również w kilku targetach: soc-real, prywislyńskim oraz pisowskim.

1. Dla soc-realistów Michnik to solidaruch, czyli „Żyd”. Tematu nie trzeba dalej rozwijać, bo pojęcie „Żyd” w tym targecie funkcjonuje tak jak w antysemityzmie sowieckim: wróg władzy ludowej, odwieczny wróg ludu, globalny wyzyskiwacz i oszust.

2. dla prywislyńców Michnik to „żydobolszewia”, uosobienie wszelkiego zła: ateizmu, komunizmu, zdrady narodowej, sowietyzmu. Michnik jest także kontynuatorem „szkodliwej” ponadnarodowej (a więc internacjonalistycznej) federacyjnej koncepcji Piłsudskiego, dzięki czemu Ukraińcy wbijają się w dumę i urągają polskości.

3. dla pisowców Michnik jest przede wszystkim zdrajcą idei państwa polskiego. Ponieważ pochodzi z rodziny komunistów, powinien całym swoim życiem spłacać długi wobec państwa polskiego. W tej wersji Kaczyński jest dobry, bo traktował kontrakt okrągłego stołu jako ustępstwo taktyczne; Michnik jest zły, bo ten kontrakt wykorzystał do budowy grupowej pozycji ludzi sobie podobnych. W konsekwencji wpływy rosyjskie w Polsce przetrwały i umocniły się. Co gorsza Michnik wychował i wychowuje sporą część polskiej inteligencji, która od co najmniej dwustu lat była najsilniejszym oparciem dla państwa, natomiast dzisiaj jest całkowicie zdemoralizowana i dba tylko o własną karierę.

Oprócz tych najbardziej powszechnych teorii spiskowych, istnieją też różne drobniejsze teorie spiskowe, zakorzenione w zamkniętych środowiskach. Jeśli państwo znają jeszcze jakieś ogólne teorie spiskowe, które nie mieszczą się w tym wykazie, to chętnie się z nimi zapoznam.

Teorie spiskowe w demokracji i tyranii

Nie da się ukryć, że zasygnalizowane wyżej teorie spiskowe skierowane są przede wszystkim przeciw politykom o rodowodzie solidarnościowym. Teorie spiskowe tworzone na linii Czerska-PiS mają charakter świeży i autentyczny, są niejako kłótnią w czymś, co 20 lat temu wydawało się wspólną, solidarnościową rodziną. Natomiast pozostałe teorie spiskowe wyglądają na radosną twórczość „administratorów systemu”, wywodzących się z komunistycznych służb specjalnych. A jednak „admini systemu” nie wymyślili sami tych teorii spiskowych. Ich twórczość bazowała na światopoglądach już istniejących.

Teorie spiskowe można sklasyfikować jeszcze inaczej, podając dwa źródła: demokrację i tyranię. Teorie spiskowe koncentrujące się na zagrożeniach dla wolności i państwowości rozumianej jako realizacja tej wolności pochodzą ze światopoglądu demokratycznego. Natomiast teorie spiskowe tworzone w tyraniach koncentrują się na zagrożeniach dla władzy państwowej i jej prawowitości oraz na zagrożeniach dla otumanionego przez złych ludzi narodu.

Skoro tak, to powyższy przegląd teorii spiskowych pasuje zarówno do państw demokratycznych, jak i tyrańskich. Wynika to nie tylko z tego, że natura ludzka jest wszędzie taka sama, lecz także z ewolucji historycznej. Antysemityzm sowiecki został zaimplantowany do Polski przez Rosjan i funkcjonuje głównie w środowisku soc-real. A więc gierkofile w sensie mentalnym żyją nadal pod rządami tyranii. Światopogląd prywislyński wywodzi się jeszcze z czasów zaborów, przede wszystkim z tradycji narodowej demokracji (po jej „wrogim przejęciu” przez wiecie kogo). Jest on w ogromnym stopniu przesiąknięty duchem demokratycznym i sarmackim, ale skażony typowymi dla carskiej Rosji teoriami spiskowymi zagrożenia władzy i teoriami zagrożeń etnicznych. Na obrzeżach ideologii endeckiej działa ruch korwin-real, który nawiązuje głównie do czasów carskich, podkreśla wartość ziemiaństwa i mieszczaństwa, ale niezbyt chętnie odnosi się do epoki staropolskiej.

Starszą tradycję ma światopogląd pisowski, który opiera się w znacznej mierze zarówno na idei, jak i tradycji jagiellońskiej, paradoksalnie łącząc w sobie propaństwowy piłsudczyzm, republikański sarmatyzm i solidarnościową demokrację. Solidarnościowa demokracja jest dla tego szacownego i bliskiego mi światopoglądu swego rodzaju przepustką do nowoczesności, „nakładką” na stare oprogramowanie. Najmłodszą metrykę ma natomiast światopogląd redaktorów z ulicy Czerskiej, który łączy w sobie wyniosłe z tyranii sowieckiej przyzwyczajenia obrony interesów etnicznych z „etosem solidarności” (jak dzisiaj już wiemy głównie solidarności etnicznej) oraz z dobrowolnie przyjętym sznytem zachodnich idei demokratycznych (prawa człowieka, liberalizm itp.). Dlatego spór między PiS-em a redaktorami z Czerskiej toczy się mniej więcej na tym samym obszarze wartości: demokracja, Solidarność, wolność, państwo. A to pozwala soc-realom i prywislyńcom bezceremonialnie wrzucać PiS i Czerską do jednego wora „internacjonałów” i „Żydów”.

Z powyższego wynika wyraźnie, że tylko światopogląd pisowski ma „zdolność koalicyjną” z innymi światopoglądami, nawet (choć w ograniczonym zakresie) ze światopoglądem „czerskim”. „Zdolność koalicyjna” w tym wypadku nie oznacza zdolności do tworzenia wspólnego rządu, ale na zdolności narzucenia tematu rozmowy. Od chwili gdy PiS w 2005 roku na krótko objął władzę, toczy się permanentny ideowy spór o państwo, w którym chcąc nie chcąc uczestniczą wszyscy. Choć niektórzy pewnie woleliby się zająć zabawą w koronowanie na króla Polski wszystkich świętych, ruskiego cara, Roberta Schumana oraz nieodżałowanego wicepremiera.

Nowe „rady Kallimacha”

Chcę zarekomendować zbiór pożytecznych dla Polski teorii spiskowych. Pożyteczna teoria spiskowa to taka, która w najprostszy i najbardziej prawdopodobny sposób określa skąd może przyjść zagrożenie dla wspólnoty. Tą wspólnotą, wokół której musimy się zgromadzić wszyscy jest państwo polskie, to znaczy takie państwo, w którym nasza zbiorowa wolność może być realizowana, a wolność jednostki nie jest zagrożona. Teoria, wedle której Rosjanie ponoszą odpowiedzialność za katastrofę smoleńską jest wysoce prawdopodobna i aktualna. Rozważanie którzy to Rosjanie i czy wina Rosjan była umyślna czy nieumyślna, względnie czy działali z własnej inicjatywy czy wykonywali tylko wyrok, który zapadł gdzie indziej, jest potrzebne, gdyż musimy dokładnie zidentyfikować i zanalizować zagrożenie. Teoria spiskowa, obarczająca winą Rosjan ma bardzo mocne podstawy zarówno w motywach sprawcy, jak i w dowodach. Odpowiedzialność innych jest sprawą ważną, ale drugorzędną; najważniejsze są dowody znalezione na miejscu, które obciążają przede wszystkim Rosjan. Doszukiwanie się sprawców wśród „światowej finansjery”, zielonych ludków, Żydów, masonów czy nawet samych „Kaczorów” (bo zadarli z „potężną” Rosją i mają za swoje) to zwykłe mataczenie i autorami tego mataczenia są Rosjanie. Wykorzystują oni zakorzenione w środowiskach redaktorów z Czerskiej, prywislyńców i soc-realów anachroniczne etniczne teorie spiskowe, pochodzące z czasów niewoli oraz niewolnicze odruchy, do mącenia w głowach i odwracania uwagi.

Teoria o winie Rosjan w spowodowaniu katastrofy smoleńskiej jest dobrym punktem wyjścia do stworzenia nowych „rad Kallimacha”. Obserwując polską „błogosferę” jak i massmedia głównego nurtu rady te można by sformułować mniej więcej tak:

1. należy przede wszystkim osłabiać przywiązanie Polaków do własnego państwa. Najlepszą metodą jest „zarządzanie poprzez kryzys”, to jest wywoływanie poczucia permanentnej niestabilności we wszystkich dziedzinach życia: chłopów straszyć powrotem ziemiaństwa, lokatorów straszyć reprywatyzacją itp.

2. Rządy należy powoływać z hurraoptymizmem, następnie je kompromitować i obalać. Wytrwale propagować tezę, że „prawdziwym państwem” jest Unia Europejska (i Federacja Rosyjska), zaś Rzeczpospolita jest państwem na niby. Tylko powiązanie Rzeczypospolitej z jakimś ośrodkiem zewnętrznym zapewnia jej prawo do istnienia.

3. Rządy dla nas wygodne należy obalać pod sam koniec ich kadencji, tak aby rząd dla nas niewygodny od pierwszego dnia urzędowania spotkał się z tłumami zawiedzionych kibiców, oczekujących natychmiastowej poprawy sytuacji.

4. bez przerwy straszyć, że emerytury i renty zostaną odebrane, podatki uniemożliwiają prowadzenie biznesu, a kredyty prowadzą do bankructwa (i faktycznie powodować te bankructwa).

5. uparcie twierdzić, że wszyscy politycy są „tacy sami”, ale niektórzy są bardziej sympatyczni i dlatego należy na nich głosować.

6. należy popierać przywiązanie Polaków do religii i wytrwale kompromitować wszelkie religie niechrześcijańskie; w ten sposób Polacy ograniczą krąg potencjalnych sojuszników do minimum.

7. należy popierać przywiązanie Polaków do idei narodu rozumianego jako etnos mówiący słowiańskim językiem, dzięki czemu będzie można wskazywać na słowiańską Rosję jako na potencjalnego sojusznika.

8. narody walczące o niepodległość konsekwentnie określać jako terrorystów. A jak by ktoś podskakiwał, straszyć tzw. „mniejszością śląską”.

9. należy jasno wskazywać wrogów klasowych, środowiskowych, wierzeniowych, etnicznych i rasowych, wytrwale skłócając i szczując różne grupy przeciw sobie; nie wolno dopuścić do pojawienia się wspólnoty narodowej typu sarmackiego, w której różne stany, wierzenia i etnosy łączą się wokół wspólnego państwa; można natomiast popierać wspólnotę sowiecką wedle której narodowość to folklor turystyczny i zjawisko stadionowo-sportowe.

10. wszelkie formy działania sieciowego na terenie Europy Środkowo-Wschodniej i Kaukazu podejmowane przez polityków tego obszaru i wymierzone przeciw Rosji należy z gruntu wyśmiewać jako niepoważne („jaki prezydent, taki zamach”).

11. należy ściśle reglamentować informacje z terenów Europy Środkowo-Wschodniej i Kaukazu, aby Polacy przypadkiem znowu nie zaprzyjaźnili się z Węgrami i innymi narodami tego regionu. Szeroka promocja nauki języków regionu powinna być zakazana!

12. bez zastrzeżeń należy zawsze iść w jednym froncie poparcia dla Dalaj-Lamy, tak, aby Chińczykom nigdy nie przyszło do głowy wtrącać się w wewnętrzne sprawy Polski, jak w 1956 roku, gdy z powodu zdradliwej interwencji Chińczyków Związek Słowiański nie mógł uporządkować spraw w Polsce jak należy.

13. należy nieustannie osłabiać polską armię, a gdy jest silna – sprawiać wrażenie, że jest słaba i nieprzygotowana do wojny.

14. stale podkreślać, że armia składa się wyłącznie z kilku generałów (naszych zaufanych), którym zawdzięczamy wszystkie sukcesy we współpracy z Ameryką na arenie międzynarodowej.

15. nauczanie i działalność Jana Pawła II przerobić na kremówki papieskie.

16. prezydenturę Lecha Kaczyńskiego należy ukazywać jako „wypadek przy pracy” i chwilową niedyspozycję demokracji.

17. w koło macieju obchodzić różne rocznice związane z „Solidarnością”, aby temat przejąć i obrzydzić wszelkie niezależne badania nad solidarnościową demokracją; demokrację tę w najlepszym razie określać jako „etap dziecięcy” w odróżnieniu od współczesnej, dojrzałej demokracji, w której prezydenta wybiera się w pierwszej turze, a wysoka liczba głosów nieważnych już nikogo nie dziwi.

18. rzeź na Wołyniu ( i ukraiński kult zbrodniarzy wojennych) należy potraktować jako powód do odepchnięcia Ukrainy od NATO. Należy podkreślać, że Ukraińcy są pod każdym względem gorsi od Rosjan, a w każdym razie wszelkie ukraińskie grzechy nagłaśniać, a rosyjskie – wyciszać.

19. okrutne prześladowanie mniejszości polskiej na Litwie należy traktować jako casus belli wobec Litwy. Język żmudzki jest okropny. Oni nie są Słowianami. Wodzu – na Kowno!

20. w razie gdyby Klaus coś nam podskakiwał – wodzu, na Cieszyn! Oni też nie są Słowianami.

21. Łotwę i Estonię traktować jako małe g…, nie warte naszej uwagi.

22. wyśmiewać szwedzkie inicjatywy antyrosyjskie (polityka historyczna: dynastia Wazów to największa pomyłka w naszych dziejach, bo nas skłóciła ze słowiańską Rosją).

23. stale atakować Białoruś i co jakiś czas łożyć pieniądze na demokratów białoruskich, dzięki czemu reżim Łukaszenki upadnie, a Białoruś dostanie się w ręce Rosji, która jako kraj bardziej słowiański, niż Białoruś, należycie zadba o rozwój polskiej mniejszości. Dążyć do gospodarczej izolacji Białorusi.

24. uznawać za oczywiste, że wszelkie niemieckie inicjatywy na terenie Polski to wyłącznie polityka proekologiczna.

25. należy wytrwale wmawiać Polakom, że światowa finansjera zamieszkująca głównie Amerykę i Izrael próbuje skłócić Polskę i Rosję, by na trupach tych słowiańskich braci stworzyć Nowy Światowy Ład i uczynić z Polaków niewolników. Ten mit odtwarzać w różnych wariantach przy każdej możliwej okazji i doklejać wszędzie tam, gdzie tylko na to nam pozwolą inni (system linkowania tej teorii do katastrofy smoleńskiej doprowadzić do perfekcji).

Wystarczy? Część tych teorii spiskowych świadomie zredagowałem w duchu skrajnie prowokacyjnym. Jednych mogą rozśmieszyć, innych zwyczajnie wkurzyć.

A może mają Państwo coś jeszcze do dorzucenia?

Jakub Brodacki

Misjonarza postępu i magnata-populistę można rozbroić, jeśli się należycie oceni to co mówi i to czego dokonał. (24.11.2011)

„…przybył do Daina wysłannik… z Mordoru…

Oznajmił mu, że Sauron Wielki pragnie naszej przyjaźni.

Ofiarowuje w zamian pierścienie, takie jak ongi rozdawał.”

J. R. R. Tolkien, Wyprawa

Przyznam, że do niedawna całkowicie lekceważyłem Janusza Palikota, gdyż pozował na przygłupa, a jego sukces wyborczy to w znacznej mierze nie jego zasługa. Ponieważ jednak obejrzałem kontr-exposé Jarosława Kaczyńskiego (tutaj: 1, 2, 3), youtube niczym tolkienowski palantir skusił mnie do obejrzenia wystąpienia również Palikota (tutaj: 1, 2). I ujrzałem człowieka chwilami ciągle jeszcze nieco śmiesznego jak Ikonowicz, Lepper czy Gadzinowski. Rozdawał on różne pierścienie – błyskotki, apelujące do potrzeby optymizmu i zaufania. Niestety również ujrzałem już pierwsze przejawy „nowego Palikota”: potencjalnie groźnego i zuchwałego wysłannika postępu, czerpiącego siłę nie z własnej osoby ani z wiary w swą szczęśliwą gwiazdę (jak na optymistę przystało), ale z misji która mu została powierzona lub też którą sam – jako człowiek inteligentny i odpowiedzialny – dobrowolnie przyjął. Zobaczyłem też czego się boi Janusz Palikot.

Swoje wystąpienie Palikot zaczął od pochlebstw pod adresem zdolności wyborczych Donalda Tuska. Był to jednak tylko retoryczny pretekst do ataku, składającego się z tez zaczerpniętych z postulatów wszystkich partii polskiego parlamentu za wyjątkiem PSL. Mówił zręcznie, poprawną polszczyzną, nieco tylko sepleniąc. Skonstatował fakt, że po exposé Tuska obawa przed nadchodzącym kryzysem musi się zamienić w pewność nadchodzącej katastrofy. I to zarówno wśród inwestorów („tłustych kotów”), jak i wśród 15 milionów ludzi biednych, których konsumpcja mogłaby przecież popchnąć polską gospodarkę do przodu. Jednak i ta krytyka rządu Tuska była zaledwie wstępem do własnego exposé, a właściwie kazania z ambony Janusza Palikota, którego nicią przewodnią był kapitał społecznego zaufania. Mimo, że 80% Polaków – jak stwierdził – przyznaje się do katolicyzmu, nie mamy do siebie zaufania. Więź religijna nie tworzy zaufania między obywatelami w życiu publicznym, lecz jedynie w życiu rodzinnym. Liberalne deregulacje proponowane przez Tuska nie mają sensu, gdyż mogłyby one zadziałać jedynie tam, gdzie ludzie mogliby mieć do siebie zaufanie. Ów brak zaufania między ludźmi wymusza konieczność istnienia pośredników między ludźmi, którymi są urzędnicy, notariusze i cała papierologia. W efekcie usługi będą zawsze drogie i nie powstanie nigdy w Polsce firma o zasięgu globalnym, gdyż taka firma mogłaby oprzeć się tylko na dużym kapitale społecznego zaufania. Następnie Palikot wymienił cztery sposoby budowy takiego kapitału. Jako pierwszy – edukacja. „Dzisiaj szkoła polska nastawiona jest tylko i wyłącznie na testy i indywidualny sukces. W swojej metodyce, sposobie zachowania, nie uczy zachowań grupowych. Ludzie w wyniku przejścia przez polską szkołę uczą się w życiu publicznym myślenia wyłącznie o sobie… To musimy do polskiej szkoły wprowadzić: a więc egzaminy – zespołowe, praca domowa – zespołowa”. Drugim sposobem budowy kapitału społecznego zaufania jest właściwa relacja między obywatelem a biurokracją. Administracja powinna pomagać obywatelom. Dokumenty, które obywatele nosili z urzędu do urzędu powinni nosić urzędnicy. Trzeci sposób budowy kapitału społecznego zaufania to zaprzestanie praktyki delegalizacji wszystkiego co robi problemy społeczne. PO 37 razy zmieniła kodeks karny. Dzisiaj za niepłacenie alimentów w wysokości 500 zł można trafić do więzienia na 2 miesiące co kosztuje 7000 zł. Człowiek, który prowadzi rower po dwóch piwach – trafia do więzienia. Człowiek, który wypalił jednego skręta – trafia do więzienia. Czwartym czynnikiem budowy kapitału zaufania jest kultura, rozwój kultury i używanie kultury „do budowania właściwych relacji społecznych”.

Po tym kazaniu umoralniającym Janusz Palikot wysunął postulat uchwalenia pakietu ustaw antytransferowych. „Ludzie bardzo bogaci, zamożni wydają głównie na produkty importowane” – grzmiał Palikot – „Nie ma żadnego powodu żebyśmy to tolerowali. Trzeba te pieniądze za wszelką cenę w naszym kraju zatrzymać”. Mały biznes ruszy, jeśli będzie miał prawo do błędów podatkowych (3 miesięczny okres bez podatków zaraz po założeniu firmy oraz prawo do samodzielnej interpretacji przepisów podatkowych). Trzeba wprowadzić podatek transakcyjny od operacji finansowych. Trzeba ludziom ułatwić przenoszenie się w poszukiwaniu pracy poprzez zwiększenie liczby mieszkań na wynajem. Mogłoby się to dokonać poprzez przekazywanie na rzecz budowy tych mieszkań gruntów należących do skarbu państwa (tu Palikot wskazał na rozwiązanie proponowane przez Kaczyńskiego, choć Kaczyński nie mówił o mieszkaniach na wynajem, lecz w ogóle o budowie mieszkań dla młodych ludzi, co jest zasadniczą różnicą). Konieczne są świadczenia socjalne dla ubogich. Pieniądze na to można wziąć z redukcji liczebności Sejmu, rozwiązania senatu, likwidacji powiatów, urzędów wojewódzkich oraz dzięki połączeniu ZUS i KRUS. Liczne agencje rządowe typu ARR, ANR można zlikwidować i pozyskać środki na wsparcie dla biednych. Tusk zaproponował rząd nie dla Polski, lecz dla Platformy Obywatelskiej. „Skasował pan Schetynę, musiał pan dowartościować Gowina… Nie możemy poprzeć pańskiego rządu także symbolicznie z powodu osoby Jarosława Gowina… Powołał pan na ministra sprawiedliwości funkcjonariusza kościoła katolickiego… Już pomijam, że nie ma na świecie drugiego człowieka, który słyszy zarodki”.

Przyjrzyjmy się uważnie tezom Janusza Palikota – będzie to być może podpowiedź jak rozbroić misjonarza postępu, ujrzeć co są warte oferowane przez niego pierścienie. Otóż po pierwsze formacja Janusza Palikota jest osobliwym potwierdzeniem jego tezy, że w Polsce brakuje kapitału społecznego zaufania. Palikot wyraźnie się boi, że stworzony ad hoc ruch poparcia nie ma oparcia w spójnym systemie wartości i w razie kryzysu przywództwa po prostu się rozpadnie. Mówi więc do Tuska: macie 4 lata kadencji. Pomóżcie! Jest jeszcze czas zanim do ataku ruszy straszliwy prezes lub jakiś inny lider prawicy. Musimy wyedukować moich wyborców. Przede wszystkim musimy jeszcze raz obniżyć wymagania odnośnie zdobywania wykształcenia, zgodnie ze starą sentencją, że „co jedna głowa, to nie dwa półgłówki”. Przyznaję, że ten postulat „grupowej edukacji” ma podłoże również racjonalne. Jest faktem, że internet styranizował system edukacyjny. A w internecie uczniowie nie tylko mogą znaleźć niemal wszystkie odpowiedzi na belferskie pytania, ale są także zmuszeni do działań zespołowych. Opublikowanie w youtube zwykłego filmu animowanego wymaga często współpracy kilkunastu osób, a nie wspomnę już o poważnych projektach naukowych, których już nie da się prowadzić w pojedynkę. Ponadto działania grupowe są w demokracji umiejętnością konieczną. A więc te „rzucone w kosmos” edukacyjne pomysły Palikota są warte poważnego rozważenia. Edukacja dla demokracji w Polsce nie istnieje, a bez niej trudno będzie PiS-owi wygrywać wybory. Kolejny jego ładnie brzmiący postulat, aby administracja nie oczekiwała od obywatela noszenia papierków między urzędami jest oczywiście słuszny, ale biorąc pod uwagę całokształt programu Palikota może też mieć oblicze i mniej przyjazne. Dopóki bowiem to obywatel musi te papierki przenosić, sprawuje on niejako kontrolę nad obiegiem dokumentów w swoich sprawach. Gdy tę kontrolę utraci, może ją utracić także w tych dziedzinach, które powinny być dla niego zastrzeżone (np wychowanie dzieci). Zdaniem Palikota należy też pozyskać sobie wszystkich tych, którym się noga omsknęła. To znów brzmi dosyć racjonalnie, bo czy warto zamykać do więzienia za drobne przewinienia? Czy nie lepiej stworzyć warunki poprawy? Ale o umożliwianiu poprawienia się Janusz Palikot ani słowem nie wspomina. Bo być może jazda rowerem po wypiciu piwa czy palenie skrętów to nie jest dla niego żaden problem. Ale już dzwonek alarmowy zapala mi się, gdy słyszę, że kultura ma być narzędziem budowania „właściwych” relacji społecznych. Czytelnik niech uruchomi wyobraźnię samodzielnie i powie mi, które relacje społeczne są „właściwe”.

Pomijam dalszą część wystąpienia Palikota, która nie była już kazaniem, lecz zbiorem różnorakich konkretnych postulatów, zaczerpniętych z lewa i prawa, barwnych pierścieni, oferujących lepsze jutro. Niektóre jednak brzmią niezbyt sympatycznie. Palikot po prostu „poszukuje” pracowników sezonowych, którzy tułają się po kraju za pracą – stąd ten postulat mieszkań na wynajem. A przecież wiemy, że jeśli ludzie ciągle wędrują za chlebem, nigdy się nie zakorzenią, nigdy nie stworzą kapitału społecznego zaufania, który wynika przecież z dobrej znajomości sąsiadów, z przyjmowania niepisanego założenia, że jeśli postawię rower pod płotem to nikt mi go nie ukradnie, bo nikt nie chce zostać lokalnym banitą. Zdumiewa mnie tylko propozycja, aby ludzie bogaci nie wydawali pieniędzy na towary importowane. W wystąpieniu Palikot wspomina o wieku XVII, ale dobrze wiadomo, że gdyby nie konsumpcja importowa, Pierwsza Rzeczpospolita już w I połowie XVII wieku zawaliłaby się pod ciężarem inflacji, która byłaby efektem nadmiaru pieniędzy pozyskanych z eksportu. Złoto nie tworzy bogactwa – czy trzeba o tym ciągle przypominać?

Podsumowując: pomysł Janusza Palikota polega na zastosowaniu różnych idei i środków w celu pozyskania czy nawet wykreowania szerokiej rzeszy zwolenników. W skład tej rzeszy mają wejść ludzie biedni i odrzuceni, niezależnie od przyczyn biedy i przyczyn odrzucenia. Ten akcent warto podkreślić: Palikot z jednej strony słusznie przyjmuje niewypowiedziane założenie, że przestępczość nie ma jednego źródła, że jest niejako definiowana przez działania ustawodawcy, policji i sądów, że to nie 10 przykazań określa kto jest, a kto nie jest przestępcą. Ale z drugiej strony próbuje zrównać uczciwych biedaków (którzy mają poczucie odrzucenia) z ludźmi faktycznie odrzuconymi z powodu łamania prawa czy patologii społecznej. To jest droga, którą kiedyś już poszli komuniści i której to drogi żaden uczciwy biedak nie powinien akceptować. Od urodzenia żyłem 35 lat w dzielnicy robotniczej otoczony normalnymi, uczciwymi ludźmi, ale przez to nieszczęsne komunistyczne założenie, że patologiczne rodziny należy integrować ze zwykłymi obywatelami, zawsze mieliśmy kłopoty z rozmaitymi meliniarzami, chuliganami, milicjantami, dziwkami i innym „elementem”. Na tym przykładzie widać czym jest pozorny „liberalizm” Janusza Palikota. Opanował bardzo zręcznie liberalne słownictwo, ale nadaje mu treść zgoła nieliberalną (nawet liberałowie się do niego nie przyznają). A może rację mają ci, którzy twierdzą, że komunista to liberał, któremu się śpieszy…

Wiemy już, że Janusz Palikot przyjął rolę misjonarza sił postępu rozdającego pierścienie. Nasuwa się pytanie: dlaczego to zrobił. Pomocą w odpowiedzi jest zrozumienie motywów działania XVII-wiecznego magnata-populisty, „tłustego kota”, który przemawia do ludu dobrze brzmiącymi sloganami. Zjawisko to opisane jest choćby w książce Leszka Kieniewicza Senat za Stefana Batorego oraz w licznych publikacjach i wystąpieniach Jana Dzięgielewskiego. W niektórych przypadkach latyfundium bywa nieefektywne ekonomicznie i wymaga stale wsparcia państwa – to dlatego patron postanawia włączyć się do życia publicznego i „zniżyć” do poziomu zwykłych obywateli, aby uzyskać poparcie a dzięki temu łaskawe oko króla i dzięki odpowiednim nadaniom królewskim uwolnić się choć od części kosztów. Źródłem samozadowolenia i inspiracją do działania są dla magnata-populisty jego klienci, o których musi zadbać i którzy nawzajem dbają o jego karierę. Otóż panuje powszechne przekonanie, że Palikot odniósł sukces gospodarczy (1), zresztą jeśli poczytać łatwo dostępną książkę Obłoja i Palikota pt. Myśli o nowoczesnym biznesie, to widać, że on wie co mówi. Na przykład w rozdziale Inny punkt widzenia stwierdza wyraźnie, choć nieco innymi słowami, że nowoczesna firma powinna wychowywać pracowników poprzez ingerowanie w ich życie prywatne. To oczywiście nie jest wprost patronat, ale z kontekstu wyraźnie wynika, że między szefem (firmą) a menedżerem tworzy się coś w rodzaju doraźnej więzi osobistej, że chodzi o paternalizm. Taka więź niekoniecznie musi być sama w sobie czymś złym, przecież nie wszyscy dorośliśmy do równości, a delikatne i taktowne poddaństwo jest niekiedy koniecznością bardzo życiową. Ale znów wyraźnie widać co trapi Palikota: alkoholizm pracowników. „Taki, który jeszcze nie czyni z człowieka warzywa” – stwierdza – „ale rodzi konieczność codziennego picia, zwłaszcza wieczorami.” Jako abstynent wiem na pewno, że te przedsiębiorstwa z których Palikot jest najbardziej znany są przedsiębiorstwami czerpiącymi zyski głównie ze sprzedaży złudzeń. Gdy widzę leżące wzdłuż wiejskiej drogi małe, puste piersióweczki, to mam wrażenie, że gdy odkorkuję butelkę, niczym dżin wysnuje się z niej Janusz Palikot i zacznie tyradę o pożytkach płynących z zalegalizowania marihuany. Tym właśnie sposobem ów magnat-populista staje się zakładnikiem systemu, który tworzy. Naturalne jest, że aby system ten utrzymać, musi go rozszerzać, a wraz z nim rozszerzać patologię, pozyskiwać nowych pijaków, gdy starym i zdegenerowanym zabraknie już funduszy na zakup złudzeń. Nie znam przykładu, aby grupowe spożycie alkoholu budowało samo z siebie jakieś więzi społeczne. Kto mądry ten pije tylko z przyjaciółmi, kto niemądry – ten ufa przygodnym towarzyszom kielicha. W jaki sposób można budować kapitał społecznego zaufania, gdy wędrując od miasta do miasta za chlebem szuka się przypadkowego towarzystwa i nie ma się pewności, czy na prywatce nie pomyli się szklanki kogoś innego i nie wyląduje się na detoksie z powodu zatrucia opiatami? A pigułkę gwałtu też wymyślili kaczyści? A sąsiad-pijak, który przez dwadzieścia lat kocha i wyzywa za ścianą swoją nałożnicę – czy on również zbuduje kapitał społecznego zaufania? Nie trzeba tłumaczyć, że rozbudzanie konsumpcji alkoholu (także poprzez prohibicję!) co prawda na krótką metę ratuje dochody, ale na dłuższą metę ogranicza lub uniemożliwia rozwój. Świadczy o tym aż nadto cała historia Rosji, a szczególnie Rosji sowieckiej. Tak więc dokonania Palikota, nawet jeśli rzeczywiście świadczą o życiowym rozmachu i osobistej energii, są w istocie bardzo kosztowne dla społeczeństwa, świadczą przeciw magnatowi i przeciw temu co mówi. W oparciu o konsumpcję alkoholu i marihuany można najwyżej zbudować system klientalny dla wybranych obywateli, nie zaś prawdziwy kapitał społecznego zaufania. A przyznać trzeba, że kapitał społecznego zaufania istotnie bardzo jest potrzebny i nie może być oparty wyłącznie na więziach parafialnych.

Misjonarza postępu i magnata-populistę można rozbroić jeśli się należycie oceni to co mówi i to czego dokonał. W cytowanej już książce Obłoja i Palikota czytamy: „W starożytnej Grecji obywatelem był człowiek, który nie musiał pracować. Kto więc pracował i tworzył dobra konsumpcyjne? Niewolnik. Kto dziś jest obywatelem? Nikt. Nawet politycy w końcu XX wieku to ludzie zapracowani. A szefowie firm? Także. Kto zatem? Artyści? Nie, oni pracują. Dziś nie ma obywateli, są tylko niewolnicy. Obywatelami mogliby być bezrobotni, ale nie są do tego przygotowani. W czasach greckiej świetności człowiek uczył się być obywatelem – uczył się przemawiać, dyskutować, rozważać, biesiadować. Większość bezrobotnych to ludzie źle wykształceni”. Taki jest świat według misjonarza postępu. Ale w jego sejmowym wystąpieniu słyszałem wyraźnie, że wśród bezrobotnych jest sporo ludzi z wyższym wykształceniem. On chyba zapomniał, a może nigdy nie wiedział o tym, że zmora komunizmu – „Solidarność” – narodziła się właśnie dlatego, że podczas strajku ludzie mieli wreszcie czas na to, aby się uczyć jak być obywatelami…To było właśnie to renesansowe otium, które pozwalało obywatelom troszczyć się o losy państwa.

A przy okazji niewolników i niewolnictwa, to może warto pamiętać o dokumentacji IPN (1). Bo jeśli zapomnimy, to może się zdarzyć, że za jakiś czas przybędzie do naszych drzwi nocą wysłannik z Mordoru i powie: „Sauron pragnie otrzymać od was drobny zadatek na poczet przyjaźni… Prosi mianowicie, żebyście odszukali… pewien mały pierścionek, najmniejszy z pierścieni…”. Ten mały pierścionek to pierścień władzy. Dajcie mi władzę, a system, który stworzyłem wokół fabryki snów i rzygów zastąpi wam Ojczyznę. Będziecie wolni. Będziecie mnie kochać i przeklinać.

Jakub Brodacki

ps. jeśli chodzi o uczciwych biedaków, to mówi o nich inny Janusz, mianowicie Janusz Śniadek, którego wystąpienie polecam.

Co musiałoby się stać, abym zagłosował na Ruch Narodowy.

16.06.2013

Wyobraźmy sobie, że pewnego dnia budzi nas ryk wojskowych samolotów i śmigłowców. Budzimy się zlani potem i wyglądamy przez okna. Nic co prawda nie widać, ale odległe dudnienie armat oznajmia nam, że Wielki Brat postanowił udzielić nam bratniej pomocy.

Dalej wszystko dzieje się o wiele za szybko – milknie radio i telewizja, odcięty zostaje internet, głuchną wszystkie telefony. Tylko w gazetach wielkimi literami: „WOJNA! Zdradziecki najazd Putina!”. Po kilku dniach zjawiają się ruskie tanki i bojowe wozy piechoty – przez nikogo nie zatrzymywane. Za nimi ciągną oddziały MWD, które grzecznie witają się z miejscową władzą (najpewniej z ZSL-u), którą po powitalnej pijatyce wywożą w nieznanym kierunku. Następują aresztowania inteligencji, księży, czynnych i emerytowanych wojskowych i policjantów. Nieprzyjaciel wydaje przerażonej ludności zakaz zamykania domów na klucz. Rozpijaczeni sołdaci jako sublokatorzy okupują wszystkie domostwa, domagając się tego co zawsze: wódki, ćpania, dziewczyn i pieniędzy.

Postawa ludności jest rozmaita. Część młodzieży kryje się po lasach i zaroślach, korzystając z chwilowego rozgardiaszu. Niektórzy nawet kupują od ruskich broń, co nie jest wcale trudne, jeśli się do sprawy podejdzie w odpowiedni sposób. Mając broń można stać się postrachem okolicy i lokalni przestępcy rychło wyczuwają koniunkturę dla siebie. Są jednak i tacy, którzy broń kupują w porywie patriotycznej desperacji. Zaczyna się spontaniczne spiskowanie i po dwóch tygodniach trwa już malutka wojenka szarpana na tyłach frontu, połączona z wyrównywaniem porachunków w stosunku do uzbrojonych przestępców, którzy grasują po okolicy.

Wszystko to dzieje się jednak dużo później. Tymczasem już drugiego dnia główny rzut wojsk agresora zostaje jakimś cudem zatrzymany na przedpolach Warszawy. Z jakichś powodów zawiodła łączność, cysterny z benzyną ktoś ukradł po drodze i dzielni spadochroniarze specnazu po zajęciu głównych budynków rządowych daremnie czekają na przybycie sił głównych. Sytuacja jest patowa. Premier, prezydent, wszyscy ministrowie, większość posłów i senatorów oraz wielu innych dygnitarzy znajduje się pod kluczem rosyjskich komandosów, których otaczaja z kolei oddziały polskiej policji oraz antyterrorystów. Daremnie prezydent z premierem apelują do rozsądku dowódców specnazu i próbują wynegocjować kapitulację. Nikt z Rosjan nie chce ich słuchać jako jeńców. Car nie rozmawia z nikim, póki zwycięstwo nie będzie pewne. A przecież w Polsce nie wystarczy schwytać króla i jego dworzan; trzeba przede wszystkim zniszczyć moralnie naród.

Pomimo licznych apeli i błagań Zachód nie kwapi się z udzieleniem pomocy. Węgrzy próbują zwołać przedstawicieli NATO i chcą nawet wysłać na pomoc jakieś stare samoloty, ale nieoczekiwanie Słowacja nie wyraża zgody na przelot nad swoim terytorium. Czesi deklarują przysłanie jednej dywizji zmechanizowanej, ale za kilka dni; Niemcy – zaangażowani wspólnie z Francuzami w wojnę o wodę w Afryce są gotowi pomóc, ale dopiero za dwa tygodnie. Na razie udzielają gwarancji, że Wrocław, Gdańsk i Szczecin zostaną uratowane, co zostaje odebrane w Polsce jak najgorzej.

Mógłbym tak opisywać inne reakcje naszych sojuszników w możliwie najbardziej dowcipny sposób, lecz mogłoby to być jednak zbyt nużące. Dwóch z nich jednak nie mogę pominąć, to znaczy reakcji Holandii oraz reakcji Stanów Zjednoczonych. Holandia mianowicie deklaruje odpowiedni transport leków dla wojska, z marihuaną na pierwszym miejscu. Stany Zjednoczone natomiast otwierają Polsce linię kredytową na zakup uzbrojenia – odbiór sprzętu w Kaliforni, transport we własnym zakresie. Na więcej ich nie stać; toczą właśnie ciężką wojnę z Arabią Saudyjską, która ośmieliła się zakupić od Iranu technologię produkcji broni jądrowej.

Nic dziwnego zatem, że wśród polskiej elity panuje całkowite załamanie morale. Wprawdzie Rosjanie zostali zatrzymani, ale jest to w gruncie rzeczy kwestia przypadku – tak przynajmniej wydaje się większości. Samoloty i śmigłowce Polski nie bombardują; z jakichś powodów w ogóle ich nie ma nad polskim niebem. W końcu dochodzi do Polski informacja, że Chińska Republika Ludowa postawiła Moskwie ultimatum w sprawie Polski i zarządziła ostre pogotowie. W rosyjskich miastach dochodzi do licznych aktów dywersji i sabotażu; wybuchają bomby, a gdzie nie gdzie nawet zamieszki. Chińskie samoloty nieustannie naruszają przestrzeń powietrzną Federacji Rosyjskiej. Korea Północna zatwierdza atak rakietowy na Rosję.

Waszyngton ogarnia panika. Nikt nie ma pojęcia jak należy postąpić. Republikańscy nafciarze wspólnie z częścią demokratów cisną Biały Dom, aby udzielił Rosji bezwarunkowego poparcia. Większość kongresmenów i senatorów poważnie jednak obawia się tego kroku. Zalecają oni Białemu Domowi mediację pomiędzy Rosją a Polską. A ściślej biorąc cisną prezydenta, aby nakłonił Polaków do przyjęcia jakiejś części warunków, które postawi Putin.

Moskwa znajduje się w bardzo trudnej sytuacji. Przerzucenie wojsk lądowych na drugi kraniec Azji nie jest zadaniem logistycznie łatwym, biorąc pod uwagę chociażby nagle wysadzane w powietrze mosty na syberyjskich rzekach. Rosyjscy stratedzy źle przewidzieli reakcję Chin na małą wojenkę w „nieistotnej” Polsce; sądzili, że Chińczycy wesprą raczej Arabię Saudyjską. Rosyjskie przywództwo ogarnia ferment, Putin obawia się o swoje życie i planuje już nawet ucieczkę, gdy nagle dobija się do niego specjalny wysłannik prezydenta USA.

Car z miejsca odzyskuje swoją godność i butę. Zapytany o to, na jakich warunkach zgodziłby się zaprzestać działań wojennych w Polsce, Putin odpowiada, że Rosja czuje się przez Polskę zagrożona i musi zagwarantować swoje bezpieczeństwo strategiczne i energetyczne. Musi mieć gwarancję, że złoża łupków w Polsce będą eksploatowane tylko przez firmy rosyjskie. „No, ewentualnie białoruskie” – dodaje po chwili namysłu, ale ambasador USA nalega, aby zrezygnował z tego pomysłu. Próbuje mu perswadować, by poprzestał na amerykańskiej gwarancji, że złoża łupków w Polsce nie będą wydobywane nigdy. Putin z wielką niechęcią odpowiada, że musi to skonsultować z Gaspromem.

Upływają nerwowe godziny, podczas których napięcie w Waszyngtonie dobiega zenitu. W końcu Putin deklaruje, że owszem, gotów byłby przystać na amerykańską propozycję, ale ma kilka innych, drobnych warunków. Po pierwsze czasowa okupacja terytorium, które już zostało zajęte. Nie można przecież tak od razu wycofać żołnierzy („oczywiście, oczywiście” – skwapliwie potakuje amerykański wysłannik). Po drugie, na całym obszarze Polski zostaną rozpisane przedterminowe wybory prezydenckie i parlamentarne, ponieważ zdaniem Putina obecna władza w Polsce prawdopodobnie nie reprezentuje narodu. „Są na muszce moich komandosów” – dodaje z przekąsem, na co gość wybucha nerwowym śmiechem. „Czy wybory będą całkowicie wolne?” – pyta Amerykanin, mrużąc oczy. „Oczywiście” – odpowiada Putin z rozbrajającą szczerością – „wszystko zgodnie ze standardami światowej demokracji”. Gdy rozmówca wyraża w tej sprawie pewne wątpliwości, Putin pokazuje mu wycinek z jakiejś polskiej gazety sprzed kilku lat, w którym polski minister spraw zagranicznych stwierdził, iż Rosja nigdy nie była tak bardzo demokratycznym krajem, jak jest obecnie. „Sami widzicie” – mówi – „że także wśród Polaków są ludzie zdolni do obiektywnego myślenia”.

W tym momencie rozmowę przerywa telefon i Putin przepraszając rozmówcę zostaje poproszony o pilny udział w naradzie rosyjskiego sztabu generalnego. Generałowie są przerażeni sytuacją. Rosyjska armia nawet nie rozpoczęła właściwego przemieszczenia w stronę wschodniej granicy. Pokazują przypuszczalne kierunki ataku Chińczyków. Choć właściwie znacznie bardziej obawiają się dywersji. „Jeśli Chińczycy uruchomią całą swoją agenturę, to mogą właściwie już nie wypowiadać wojny, bo i tak wojna będzie wygrana” – oznajmia jeden z generałów. Putin blednie, lecz długoletnie wyszkolenie pomaga mu się opanować. „Spokojnie, towarzysze” – odpowiada – „rosyjska armia nie będzie musiała się wcale ruszyć z Polski. Wszystko już załatwiłem z Amerykanami. Musimy tylko zmusić Polaków, aby to wszystko przyklepali w swoim Sejmie”. Gdy jeden z generałów zwraca Putinowi uwagę, że na tyłach frontu działa coraz więcej polskich desperatów z bronią w ręku, Putin odpowiada: „Nie bójcie się, Polacy to odpowiedzialny naród. Na pewno zaufają Amerykanom. Musimy im tylko przywrócić łączność i umożliwić nadawanie radiu i telewizji. Włączcie także internet”. „A intiernet toże?” – pyta jeden z generałów ze zdumieniem. „Da, intiernet toże” – potwierdza z lekką irytacją car Putin i powraca do swego amerykańskiego rozmówcy.

Wszystko już ma pod kontrolą, toteż na stole negocjacyjnym pojawiają się wódka i zakąski. Jest co świętować. Wybory będą co prawda wolne, ale nie wszyscy będą mogli w nich brać udział, czego Amerykanin jeszcze nie wie. A no i pół kraju będzie ciągle pod rosyjską kontrolą. W Warszawie budynki rządowe nadal są w rękach specnazu, zaś Polacy nie podejmują próby odbicia jeńców. Jakoś nikt tych jeńców nie lubi. Rosjanie sugerują raczej wyłonienie rządu tymczasowego, który jak najprędzej podpisze rozejm.

„Jak najprędzej” – szepcze cała Warszawa, a wraz z nią cała Polska. Jaki ten Putin łaskawy! Nie tacy straszni ci ruscy, jak ich malują. Co prawda zza Wisły dochodzą informacje o jakichś incydentalnych gwałtach, grabieżach, znikaniu inteligencji, ale wszystkie środki masowego przekazu, cały internet, ulice pełne ludzi – są szczęśliwe. Pod ambasadą amerykańską dochodzi do wielotysięcznej manifestacji wdzięczności. Przeciwnicy Rosji próbują co prawda wyjaśniać i perswadować, że powinno się manifestować wdzięczność raczej pod ambasadą chińską, ale ich głos tonie w powodzi ogólnego hurra-optymizmu. Zresztą Chińska Republika Ludowa wkrótce normalizuje stosunki z Federacją Rosyjską, bo tak naprawdę sytuacja na Bliskim Wschodzie jest dla niej o wiele bardziej niepokojąca, niż sytuacja w Polsce, która nie potrafi nawet się zachować jak człowiek. Amerykanie biją Saudyjczyków na głowę, ale rzeka chińskich pieniędzy idzie na podtrzymanie saudyjskiej partyzantki. „Widzicie?” – mówią przeciwnikom Rosji rozentuzjazmowani zwolennicy rozejmu – „Chiny i tak by nam nie pomogły, a Rosja jest blisko i jest groźna. Cieszmy się, że Amerykanie nam pomogli, a Putin okazał się rozsądny”. „Ależ wojska rosyjskie cały czas stacjonują na naszym terytorium!” – perswadują rusofoby – „jeśli warunkiem zawarcia rozejmu mają być nowe wybory, to jak one mają być wolne, jeśli 1/3 kraju jest pod okupacją, a co więcej na zachodnim brzegu Wisły aż do Odry kręcą się rosyjscy dywersanci?”. Taka ogólnonarodowa debata przewala się na facebooku i w całej blogosferze i mało kto już zdaje się pamiętać o tym, że wśród tych znakomicie piszących po polsku blogerów działa kilka tysięcy znakomitych rosyjskich polonistów, sowicie opłacanych przez FSB i GRU. A jednak nawet ich wpływ nie znaczy tyle, co nagła ulga i spodziewany pokój.

Jakiś czas później pojawia się opinia, że dla zawarcia trwałego pokoju dobrze byłoby poprzeć dwa ugrupowania polityczne, które do tej pory nie sprawowały władzy, to znaczy Ruch Narodnicki oraz Ruch Marksizmu-Lesbianizmu. Ten ostatni co prawda miał już w parlamencie swoją reprezentację, ale używany był raczej jako bicz na tych głupich rusofobów z opozycyjnej partii Postępu i Sprawiedliwości. Ruch Narodnicki natomiast w parlamencie nie siedział, ale próbował znaleźć sobie trochę więcej przestrzeni poprzez krytykę Partii Okołorządowej i urządzanie hałaśliwych bójek z policją w centrum stolicy. Opinia, że należy poprzeć nowe ugrupowania, szerzy się niczym pożar. „Potrzebujemy zmian” – powtarzają jak mantrę młodzi marksiści-lesbianiści – „do czego wy, starzy, doprowadziliście? Do wojny z naszym sąsiadem, z którym przecież można się dogadać. A wiecie jakie tam są perspektywy handlu? Jesteśmy obywatelami świata, nie będziemy umierać za Warszawę!”. „Potrzebujemy zmian” – potakują im młodzi narodnicy – „do czego ta Zoolidarność doprowadziła? Rozprzedali cały majątek narodowy, uzależnili nas od Zachodu i wprowadzili do Polski lesbianizm. Rosja jest zdrowa moralnie i ma swojego papieża. Możemy się z nią dogadać”.

Sojusz narodników i marksistów-lesbianistów wokół walki o pokój zatacza coraz szersze kręgi. Sondaże wyborcze wskazują, że te dwa ugrupowania odniosą w wyborach piorunujące zwycięstwo. Kto jednak uzyska większość, tego nie wiadomo, bowiem sondaże nie obejmują okupowanej części kraju, na której sytuacja robi się coraz mniej wesoła. Ale i na zachód od Wisły nie ma się z czego cieszyć. Niemcy okupują Wrocław, Szczecin i Gdańsk, i nieoficjalnie grożą poważnymi konsekwencjami, jeśli wybory wygra którakolwiek z „młodych” partii.

* * *

Ten absurdalny potok świadomości, który jest oczywiście całkowicie nieprawdopodobny, mógłbym ciągnąć całymi godzinami. Przechodzę więc do sedna: tak, zagłosowałbym na Ruch Narodowy pod jednym warunkiem. Że zdołałby mnie przekonać, iż ma w swoich szeregach poważną grupę rusofobów, takich jak ja. Grupę na tyle poważną, że posiadającą nad całym ruchem nienaruszalny pakiet kontrolny. I wydaje się, że poprę taki Ruch Narodowy. Chyba nazywa się on jakoś tak: Prawo i Sprawiedliwość.

Jakub Brodacki